Nog meer afscheid nemen.

Dag 2: maandag 2 maart 

Amerongen - Renkum

Gepland: 22 km

Gelopen: 25 km

Nog te lopen: 1885 km

Afscheid nemen en loslaten doe je geleidelijk. Hier nemen we afscheid van onze kleinkinderen na een korte maar goede nachtrust (zoals iedereen kon zien aan het tijdstip van onze vorige blog was het gisteren erg gezellig).

Onze zoon zette ons weer keurig af in Amerongen. Vanaf daar liepen we over het mooie pad op de grens van de Utrechtse heuvelrug en de natte uiterwaarden van de Rijn naar Elst. Vlakbij het vogelobservatie platform spotten we deze groep aalscholvers.

En dit gebeurt er als je je huis niet goed onderhoudt. Dan groeit het onkruid dwars door de kozijnen heen naar buiten toe. Dit troffen we aan in Elst.

Tussen Elst en Rhenen is een prachtige ecologische corridor aangelegd tussen de Utrechtse Heuvelrug en de Rijn, onder de Rijksstraatweg door. Hier een impressie van het watertje dat er doorstroomt met op de achtergrond grote grazers.

Je zou het hier op het eerste gezicht niet verwachten, zo vlakbij het bedrijventerrein van Remmerden, maar als je logisch nadenkt, snap je wel waarom deze ooievaar hier nestelt: op een steenworp afstand van de Rijn die vol is met lekkere hapjes.

Nee, niet weer net als gisteren! Gelukkig konden we hier wel langs.

Landgoed De Tangh bij Rhenen.

En na 9 km bereikten we Rhenen, met als blikvanger natuurlijk de prachtige toren van de Cunerakerk. Volgens de legende was Cunera een koningsdochter uit het gezelschap van elfduizend maagden rond de toen nog niet heilige Ursula’s van Keulen. Cunera kwam in Rhenen terecht, maar werd door een jaloerse koningin gewurgd en in een stal begraven. Het onrustige vee ontdekte het lijk, en uiteraard werd Cunera mede door haar smetteloze CV weldra heilig verklaard. Dat leverde Rhenen geen windeieren op, en door de pelgrimages naar haar graf kon deze kerk bekostigd worden.

Deze zwerfkei van 16 ton heeft destijds de reis van Uppsala in Zweden gemaakt. De zwervende reiziger ernaast weegt duidelijk minder en reist af naar nog zuidelijker gebieden.

We gebruikten onze lunch in Rhenen en namen toen afscheid van dit interessante stadje. We vervolgen onze reis langs de oever van de Rijn en onder langs de Grebbeberg, een prachtig natuurgebied.

Aan het einde van de Grebbeberg verlieten we onze provincie Utrecht. De hemel begon toen zachtjes te snikken, maar het huilen werd steeds sterker.

Aangekomen in Wageningen was het een stevige huilbui. We hoopten even te kunnen schuilen in een supermarkt, maar helaas had deze grote winkel geen enkele koffiehoek. In arren moede trokken we toen maar onze regenkleding verder aan op een bankje bij de ingang. Daar kwam ons een oudere heer tegemoet die iets wilde ophangen, maar alle tijd had. Hij vertelde dat een paar weken geleden iemand met haast met zijn winkelkarretje tegen het been van de meneer was gereden, en alleen maar zei: “ik heb haast”. Hierdoor kreeg hij last van wondroos. Wij wensten hem heel veel sterkte toe en vervolgden toen onze natte reis onderlangs de Wageningse Berg richting Renkum.
De uiterwaarden bij Wageningen Het was veel later dan we gedacht hadden. We deden nog wat inkopen en gingen toen met de bus naar ons logement. Hopelijk is het morgen wat beter weer.Ook Jelle ontkomt niet aan blaren.