It giet oan!

Vandaag begint onze reis echt! Hier staan we voor de deur van ons appartement in Zeist, klaar om weg te gaan. 

Maar eerst bezoeken we onze Sionskerk, waar we in een hartverwarmende dienst de pelgrimszegen meekrijgen en door de gemeente worden uitgezwaaid. Dank aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt! We dragen dit met ons mee.Na het verlaten van de kerk en het afscheid nemen van onze dochters en schoonzoon begint de tocht echt. De Garmin staat op 0 km, en we hebben een stevige westenwind in onze rug. Die draagt ons het eerste stuk met topsnelheid.

De eerste kilometers

We willen deze zondag nog in Amerongen aankomen. Zie later voor waarom we dit willen. Uit de kerk lopen we daarom via de kortste route naar Doorn. Dat is één lange weg van 10 km lengte, die door de bossen van de Stichtse Lustwarande loopt en de Oude Arnhemseweg heet (maar tussendoor nog vier keer van naam verandert). Inmiddels is er veel bebouwing langs ontstaan, zonder het groene karakter aan te tasten.

We steken, nog in Zeist, de Slotlaan over. We weerstaan de verleiding om linksaf naar huis af te slaan of rechtsaf langs het Slot te lopen, waar bijna 35 jaar geleden ons huwelijk voltrokken is.

Onderweg staat de familie van Zanten ons nog toe te zwaaien. Leuk, dank! Vlak daarna passeert Nico ons op zijn fiets met koffer achterop. Hij is gelukkig weer hersteld en kan zijn werkzaamheden weer voortzetten. Goed om zo nog een paar bekende gezichten te zien.

Het laatste stuk Zeist is één lang lint van ruim een kilometer huisvesting voor ouderen in alle soorten en maten. In één van die huizen, Bovenwegen, heeft Christine indertijd haar opleiding genoten.

Dan gaan we na 4 km echt Zeist uit.

De eerste wegomlegging.

Dan komt de eerste tegenslag. Vlak voor de spoorwegovergang komen we dit bord tegen. Men werkt aan het spoor tussen Driebergen en Arnhem. De ProRail medewerker is onverbiddelijk, zelfs voor pelgrims naar Rome, en we mogen er niet langs. We moeten dus onze route verleggen. Uiteindelijk kost ons dat 3 km extra, vandaag. 
 

We zijn dus niet welkom in Driebergen en dus schud Jelle hier symbolisch het stof van zijn schoenen. We gaan eerst iets terug en snijden dan af over landgoed Bornia. Pas vlak bij Station Driebergen staan er op het landgoed verboden toegangspoorten, maar we gaan niet meer omlopen en omdat er geen woeste honden op ons worden afgestuurd bereiken we veilig station Driebergen.

Mag de weg dan langer zijn geweest, het was droog en deze voorjaarsboden brachten ons weer een glimlach. Op het markante landgoed De Horst vonden we zelfs en gezellig zitje waar we onze lunch gebruikten.

Herinneringen aan Doorn.

De weg voert ons naar Doorn. Eerst langs het Reviuslyceum, waar Jelle zijn middelbare schooltijd heeft doorgebracht. De lessen latijn van Toon van Wolferen en later van de heer Halsema hebben zeker bijgedragen aan zijn belangstelling voor Rome. Minder leuk was dat de klas van Jelle de jaarlijkse schoolexcursie naar Rome moest missen. Het jaar daarvoor hadden een paar leerlingen geprobeerd om over een muur van het Vaticaan te klimmen. Zij moesten de nacht in een politiecel doorbrengen. De schoolleiding besloot daarop het volgende jaar deze excursie over te slaan. Ons restte slechts een middaguitstapje 😢naar de Nehalennia tentoonstelling in Nijmegen. Maar ik zal naar Rome, al is het te voet! 🥵

In het centrum van Doorn komen we langs dit standbeeld van de schrijver Simon Vestdijk, die in Doorn gewoond heeft en daarom zeer populair was bij de leraren Nederlands op het Revius Lyceum.

De tweede wegverlegging.

Na Doorn vervolgen we ons pad over de oude Postweg naar Leersum. Het heeft in Februari flink geregend, en op zeker moment lijkt het pad eerder op een biologische varkenshouderij. Daarom slaan we links af en vervolgen onze weg over het fietspad van de Rijksstraatweg. Daar worden we beloond met zicht op een groep van zeven reeën, waarvan hier twee op de gevoelige plaat.

We komen nu in Leersum. Hier begint ons eerste klimmetje van wel 5 m over de flank van de Donderberg, terwijl wij toch echt vlaklopers zijn!
 

We komen over een rotonde met schaapskudde, gemaakt van grote keien. Direct daarna ligt de oude dorpsherberg van Leersum, waar al sinds 1561 spirituele dranken worden geserveerd. De naam King William verwijst naar stadhouder-koning Willem III, die hier ooit heeft overnacht. Direct ernaast ligt het schattige oude kerkje van Leersum.

Via de schaapskooi van Leersum en de resten van kasteel Zuylestein bereiken we Amerongen, het einddoel van onze eerste dag. Waarom Amerongen? Ten eerste hebben wij elkaar in dit mooie dorp leren kennen en begon daar onze gezamenlijke levensreis. Verder zijn Jelle’s ouders hier begraven. En tenslotte eindigde hier op 28 november 1918 het laatste keizerrijk, toen keizer Wilhelm II op het kasteel van Amerongen zijn abdicatie ondertekende.

In Amerongen werden we verwelkomd door een zingende roodborst. Wat een verschil met Driebergen!

Amerongen is een schitterend dorp. Hier Hotel de Rode Leeuw.

Hier een blik op het kasteel.

En uiteraard de Andrieskerk, een kerk met allure die in een grote stad niet zou misstaan.

Afronding van de dag

We lopen nog even naar het kerkhof, waar onze zoon ons af zal halen voor de overnachting in Veenendaal. Maar eerst ontmoeten we onze oude vriend Stoffel, die we beiden al even lang kennen als we elkaar kennen. Bijzonder om hem hier weer zo tegen te komen, en hem te doen verbazen met waarnaar we onderweg zijn.

Ondanks goede maatregelen toch nog een blaar op de voet van Christine. Maar een heerlijk gourmet bij onze kinderen en kleinkinderen vergoedt veel!

Tot morgen!