De laatste wandeldag in Duitsland

Dag 43 - donderdag 16 maart 2023

Oy - Steinach

Gelopen: 17,8 km

Totaal gelopen: 956 km

Nog te lopen: 1139 km

Het begint misschien wat saai te worden voor de lezers, maar vandaag hadden we alweer een perfecte wandeldag, weinig wind, strakblauwe lucht en een temperatuur van maximaal 8 graden.

Na het verlaten van Oy staken we de Wertach over, die hier een diep dal heeft. We liepen over een oude stenen brug. Bij de brug stond een bord dat de Romeinen hier eerder al een brug hadden, als onderdeel van een parallelle route voor de befaamde Via Claudia Augusta, een weg over de alpen naar de noordelijke provincies van het rijk. Hier zie je het uitzicht over de Wertach vanaf de brug. De schaduw is die van Jelle.

Iets verderop stond dit wegkruis, met de volgende tekst eronder: 

Geloofd zij Jezus Christus - wat wil het kruis dat aan de weg staat? - het wil de wandelaar die voorbij gaat - het grote woord van troost zeggen - de Heer heeft voor jou zijn kruis gedragen - het wil hem het woord der waarheid zeggen - je moet Hem je kruis nadragen - het wil hem het woord der wijsheid zeggen - je kruis zal jou naar de hemel dragen

Tijdens de twee dagen wandelen tussen Kempten en de Oostenrijkse grens hebben we in totaal 14 keer de enkelbaans spoorlijn die hier loopt gekruist. Dat is niet helemaal verwonderlijk, omdat de vlakste route, die we gekozen hebben, meestal ook door de spoorlijn gevolgd wordt. Er zijn hier nog erg veel onbewaakte spoorwegovergangen, en je kunt de trein al van ver aan horen komen, want voor elke overweg toetert de machinist. De video van vandaag laat het passeren van de trein zien en horen.

In de bijzonder toeristische plaats Nesselwang dronken we koffie bij een grote Konditorei. Het was vermakelijk om te zien hoe de eigenaresse drie stagiairs of nieuwe medewerkers probeerde op te leiden en intussen bijna zelf alle overige taken deed - dat liep dus voor geen meter. De ene medewerker werd ingewijd in de geheimen van de koffiemachine, een meisje liep wel tien keer van achter de winkel naar voren, met steeds maar drie petflesjes in haar handen, en soms ook weer met drie flesjes de andere kant op, en de derde stagiaire had geen idee wat Schwarzwalder kirschtorte was. Complete chaos dus.

Het pad liep hier naar beneden. Vanaf boven hadden we prachtig uitzicht over de bergen (foto hierboven). Op de foto hieronder lopen we bij de besneeuwde rand die je op de bovenste foto ziet. De boom is gesneuveld door bevervraat, en links kon je er niet langs omdat daar een beekje stroomde. Wat nu? 

Christine koos ervoor om de rugzak af te doen en er rechts onderdoor te kruipen. Jelle gaat er overheen.

Dit was het uitzicht vanaf de bank waar we ons broodje aten. Hier kun je wel uren blijven zitten genieten.

En hier is de ranke kerktoren van Pfronten-Berg te zien.

En hier is het ongetemde water van de Vils. Die zullen we morgen stroomafwaarts volgen Oostenrijk binnen.

En om te vieren dat we de grens met Oostenrijk bereikt hebben, genoten we van ons eerste ijs, buiten op een zonnig terras.