Onverwachte ontmoetingen

Dag 4 - zondag 5 februari 2023

Wageningen - Arnhem 

Gelopen: 20,4 km

Totaal gelopen: 78 km

Nog te lopen: 1968 km

Bij het ontbijt spraken we nog even met vier vriendinnen, die we in Amerongen nog in hotel Buitenlust bij het avondeten en ontbijt gezien en gesproken hadden. Zij liepen een deel van het Trekvogelpad.

Bij een bezoek aan Wageningen mag Hotel De Wereld, waar in 1945 de capitulatie getekend werd, natuurlijk niet ontbreken.

Even verder stond deze bijzondere spreuk op een huisdeur. Stof tot nadenken.

Hoewel we vlaklopers zijn, hebben we onze route toch over de flanken van de Wageningse berg gelegd. Minder asfalt, meer natuur, maar dus ook meer klimmen en dalen, zoals op deze foto is te zien.

Dit gedeelte biedt mooie uitzichten over alles wat tussen de berg en de Rijn in ligt.

Daarnaast is hier een rijke historie te vinden zoals deze Keltische grafheuvel.

Het voorjaar is langzaam in aantocht, waarvan deze krokussen getuigen. De vogels laten zich ook meer horen. Gisteren hebben we al twee baltsende duiven gezien.

Na de Wageningse berg is Renkum niet meer ver. Bussen rijden hier zeker op zondag niet veel, zodat een bushokje een aangename rustplaats bood: droog en beschut tegen de wind, die we overigens ook vandaag weer in de rug hadden. In Renkum namen we een zompig maar mooi klompenpad door de Jufferswaard richting Heelsumse beek.

Na de Heelsumse beek gaat het pad door het bos, dan onder de A50 door naar Doorwerth. We besloten de asfaltweg te verlaten en in plaats daarvan parallel aan die weg langs de bosrand te lopen over zandpaadjes. Bij dit mooie meertje peuzelden we onze gisteren in Wageningen gekochte streekbollen op.

Onder het eten spotte Christine deze ijsvogel die aan de andere kant van het meertje neerstreek. Het lukte goed om hem met de camera vast te leggen.

Later kregen we nog bezoek van een goedaardige, ruim in zijn vel zittende lobbes van een hond. Langzaam liep hij naar het water, in de gaten houdend of hij toestemming kreeg van zijn bazen. Eerst slorpte hij een grote slok water, daarna gingen de vier poten erin tot buikhoogte en lebberde hij lekker met veel lawaai verder. Er volgde geen zwempartij, maar hij ging er keurig uit naar de bazen. Een prachtbeest!

Een eind verderop bereikten we het plateau van landgoed Duno. Dat bood een schitterend uitzicht over de Rijn, met links aan de horizon de toren van de Eusebiuskerk, het eindpunt van deze etappe, al zichtbaar.

Via Heveadorp bereikten we de Westerbouwing bij Oosterbeek. Daar was men bezig met een drastische verbouwing waardoor het pad erlangs afgesloten was. 

Over het kerkpad van Oosterbeek gingen we richting kerk. Vlakbij werden we aangesproken door een wandelaar die de emblemen van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome had gezien die op onze rugzakken zitten. Hij vertelde dat hij onlangs op de fiets naar Santiago was geweest en nu overwoog om datzelfde naar Rome te doen.

Helaas voor hem moesten we het gesprek snel beëindigen, want bij de kerk van Oosterbeek wachtte ons een bijzondere ontmoeting: onze zoon stond ons daar met zijn beide oudste dochters op te wachten. Wat een leuke verrassing, voor ons maar ook voor de meisjes die Pake en Beppe voor een lange tijd moeten missen! Gelukkig zijn er moderne communicatie-middelen die het leed kunnen verzachten.

Na een kwartier moesten we toch afscheid nemen en zwaaiden we elkaar uit. We moesten nog ruim een uur lopen om de binnenstad van Arnhem te bereiken.

Deze avond aten we in een Turks restaurant met de opmerkelijke naam “de ark van Noach”. Dat leek ons toch geschikter dan een nabijgelegen etablissement met de naam “Studio konijnenvoer” (nee, geen grap, dat is er echt).
 

Deze Ark van Noach heeft een bijzondere inrichting. Christine overpeinst hier diepere dingen, met op de achtergrond portretten van Gandhi, Picasso, Socrates, Einstein en Leonardo da Vinci.

Zelfs de pizza van Christine, op de voorgrond, is arkvormig.