Je verstand gebruiken

Dag 46 - zondag 19 maart 2023

Biberwier - Nassereith

Gelopen: 14,8 km

Totaal gelopen: 1015 km

Nog te lopen: 1082 km

Op de kaart van vandaag zie je een paar merkwaardigheden. Een stuk lijkt dubbel gelopen, en een ander stuk ontbreekt ( wat we gelopen hebben is lichtblauw gekleurd, rood is de geplande route). We zullen zo vertellen wat er aan de hand is.

We hadden overnacht in Biberwier, in een wat gedateerd maar functioneel en relatief betaalbaar Gasthof. De eigenaresse was een oude dame. Zij kon niet geloven dat we de hele reis naar Rome re voet afleggen. Ze was zelf ooit met haar man naar Rome geweest, ter gelegenheid van hun zilveren bruiloft, om daar de pauselijke zegen te krijgen. Maar helaas, iemand uit het gezelschap werd ziek en ze moesten terug zonder pauselijke zegen. Wij kregen van haar de opdracht om hem de groeten te doen….

Het was goed wandelweer, bewolkt maar droog. De top van de Zugspitze had zich in nevelen gehuld, maar verder was alles prima.

We begonnen op 1000 meter hoogte in het dorp. Een paar kilometer buiten het dorp was het nog druk met skiërs, op de opgespoten piste.
 

We passeerden de Weissensee, een prachtig natuurmeertje op 1100 meter hoogte. Het pad was nog goed, in de omgeving lagen sneeuwresten.

Daarna begon het pad te stijgen. We volgden de oude Romeinse weg, die op het hoogste punt 1270 meter hoog ligt. We klommen omhoog, maar op het brede grindpad kwamen meer en meer sneeuwvlakken. Op een hoogte van 1185 meter werd de laag steeds dikker, zoals op de foto te zien is.

Bovendien werd het een “holle weg”, waardoor de sneeuwlaag nog extra diep wordt, op het nog steeds stijgende pad. Het was niet te zien hoe het om de hoek was, maar gezien het landschap en de kaart verwachtten we ruwweg dezelfde condities. Het pad zou nog 600 meter stijgen, maar daarna zou het nog 5 km gaan over een enkelsporig pad, waarschijnlijk met veel sneeuw omdat het door de bossen gaat, en grotendeels langs een helling van 25 %, alvorens je bij de Fernsteinsee bent, waar het pad beter zou moeten worden.
 

Wij vonden dit beiden te risicovol worden, en namen om half elf unaniem het besluit om terug te gaan naar Lermoos, waar we de bus naar Nassereith konden nemen. Jammer, maar beter dat dan valpartijen of verstuikingen.

En zo zit er een gat van hemelsbreed 5 km in onze route. Omdat het zondag is, rijden er maar drie bussen per dag tussen Reutte, Lermoos en Nassereith, en de eerstvolgende vertrok pas om vijf uur. Te voet terug naar Lermoos is maar 7,5 km, dus we konden alles verder heel rustig aan doen.

We genoten geruime tijd op een bankje bij de Weissensee, en hadden vrede met ons besluit. Misschien net zo vredig als dit gelukkige eendenpaar, dat heerlijk aan het foerageren was.

Op een van de hellingen langs de weg was het paars van heide-achtige planten.

En dit uitzicht op Lermoos kan zo in een vakantiebrochure.

De rit met de bus duurde een half uur. We moesten staan, maar konden gelukkig wel alles langs de weg zien. Op de hoger gelegen delen van de pas zagen we geregeld wandelpaden de weg kruisen die flink besneeuwd en soms steil waren. Dat bevestigde voor ons dat we de juiste keuze gemaakt hebben.

In Nassereith kwamen er nog dit bord tegen, dat herinnert aan een Leidse alumnus. Die kom je ook overal tegen….

Na anderhalve kilometer lopen in het dorp bereikten we ons pension, precies voordat het begon te regenen. De gastvrouw was zeer gastvrij, en bood ons meteen warme thee aan. Fantastisch, dat kom je niet vaak meer tegen!

Ze liet ons ook een ansichtkaart zien van een Nederlandse vrouw die verleden jaar hierlangs is gelopen onderweg naar Rome, en ook zeer dankbaar was voor de gastvrijheid.