Prutlopers

Dag 11 - woensdag 11 maart

Weckhoven-Sinnersdorf 

Gepland: 19 km

Gelopen: 21 km

Nog te lopen: 1702

Zoals een van onze volgers gisteren al liet weten, is het vandaag biddag voor gewas en arbeid in de protestantse kerken in Nederland. Deze dag verdwijnt helaas meer en meer, maar blijft relevant als je naar de huidige crisis kijkt. Een paar kleine virussen kunnen de hele wereld op zijn kop zetten. Technologie biedt wel oplossingen voor veel problemen, maar niet voor alle. Iets om over na te denken.

Vandaag hebben we ondanks het regenachtige weer heerlijk gewandeld. De routine komt er nu echt in. Nog in onze overnachtingsplaats Weckhoven zagen we dit bijzonder staaltje architectuur. Niet iedereen zal er van houden, maar apart blijft het wel, zo’n kerkgebouw van koper. 

We liepen door de velden en door kleine dorpjes. Bij dit huis weet je precies waar je bent.

Het pad was op verschillende plekken erg modderig en pruttig. Op een bepaalde plek leek het wel of er drijfzand op het pad lag, je werd er bijna ingezogen. 

Kort hierna bereikten we de oude grens tussen het hertogdom Gulik en het Aartsbisdom Keulen. Er stond een crucifix wat op zich niet heel bijzonder is, maar lees eens de beschrijving. Een citaat daaruit: om de grens toe te maken voor bedreigende duivelse en demonische krachten, zodat ze niet ziekte en dood in het gebied en de plaatsen konden binnenbrengen. Hoe actueel met de huidige quarantaine maatregelen overal!

Na 6 km bereikten we het dorpje Gohr, waar we een opdroogpauze namen bij de plaatselijke bakker. Hij had de wat merkwaardige achternaam “Jungverdorben”, maar hij kon goed taarten bakken!

We liepen verder door de velden en kwamen bij dit gehucht aan, dat al naar een van ons vernoemd was. daarna kwamen we in een bosrijke omgeving, en bereikten na een uurtje het kloostercomplex Knechtsteden, dat dateert uit de 12e eeuw.

Tegenwoordig is er van alles omheen, o.a. een gymnasium. Wij aten in een bushokje onze middagboterham op, en zagen de leerlingen voorbijkomen. Een slenterende jongen, diepgebogen: hoe leg ik die onvoldoende nu uit aan mijn ouders. Twee vrolijk naast elkaar marcherende knapen: misschien ook wel onvoldoende, maar zij zagen het leven van de zonnige kant. Het is maar hoe je het bekijkt.

Hierna begon de wandeling door het Chorbusch, een oud stadswoud van Keulen. We volgden een lange, rechte weg van 3,5 km door het volgroeide bos. Aan het einde werden we verrast door tientallen padden.

Na nog wat zompigheid bereikten we al snel daarna ons hotel in Sinnersdorf. Daar had men blijkbaar vaker last van vuile schoenen, want er stond een elektrische borstel en een bordje om de vuile schoenen buiten uit te doen, hetgeen wij braaf deden.

Voor het eerst in dagen hadden we weer echt trek in het warme eten, en de schnitzels smaakten dan ook prima.

Morgen willen we door Keulen verder trekken.