Durf de andere weg te nemen

Dag 5 - donderdag 5 maart

Emmerik-Rees

Gepland: 20 km

Gelopen: 18 km

Nog te lopen: 1816 km

Blaren

Allereerst willen we iedereen bedanken die met ons en onze voeten meeleven. Hier een korte uitleg: normaal hebben we ook wel eens een blaar, maar we hebben geen idee waarom het deze keer behoorlijk raak is.

Voor Christine geldt dat ze bij het inlopen van de nieuwe schoenen vanaf het begin een beetje last heeft gehad op haar hiel. Dat inlopen had waarschijnlijk geleidelijker en iets eerder moeten gebeuren.

Jelle heeft vooral blaren onder zijn voeten. Misschien is het de eerste dagen al mis gegaan doordat we iets te lang hebben gewacht met pauzes nemen? Vorig jaar bij de Hermannsweg waren er nauwelijks problemen. Maar we doen ons best er zo spoedig mogelijk af te komen.

Een van de methodes die we gebruiken hebben we geleerd van Kees, die we op een voorbereidingsweekend in Vessem ontmoetten. Je gaat met een naald door de blaar om hem lek te prikken, maar zorgt ervoor dat er een draadje aan de naald zit, dat je in de blaar laat zitten, zodat wondvocht langs die draad naar buiten afgevoerd kan worden, terwijl toch de blaar dicht gehouden wordt om infectie te voorkomen. Als raad gaf Kees de tip mee om flossdraad (zonder menthol) te gebruiken.

De route van vandaag

Op het programma staat een relatief korte route van 20 km naar Rees, voor een groot deel over klompenpaden over de Rijndijk en door het achterland daarvan. We besluiten echter om een iets kortere route te lopen, van nominaal 16 km, die een aantal bochten afsnijdt en ons grotendeels voert over een vrijliggend fietspad langs een Bundesstrasse. Het is niet bepaald de mooiste route, maar zo kunnen we makkelijk doorlopen om onze voeten zoveel mogelijk te ontzien. Bovendien weten we niet in welke conditie het klompenpad verkeert na al die regen van de afgelopen maand. Het is dus kilometers vreten.

Overal hoor je de mensen over het Coronavirus praten, waarschijnlijk evenveel als in Nederland. In de apotheek stond een groot bord dat mondkapjes en desinfecterende zeep uitverkocht zijn. Maar er zijn meer plagen: in de supermarkt waar we wat proviand kochten, sloeg een dame voor ons maar liefst 10 nestkastjes in: ook de eikenprocessierups rukt op, al is die wel lastig maar gelukkig meestal niet fataal.

Ondanks de wat eentonige route van vandaag valt er nog genoeg te zien, zoals deze mooie herenboerderij in Vrasselt. wie zou hier niet willen wonen?

Iets verderop in Praest zien we deze oude kanjer nog steeds prachtige bloesem geven.
Hier een impressie van onze weg van vandaag.

Toch altijd leuk om te zien hoe creatief je kunt zijn met reclame van in dit geval landbouwproducten.

Rees

Uiteindelijk bereiken we Rees. Rees is één van de oudste steden in deze regio, met stadsrechten sinds 1228. De aartsbisschop van Keulen wilde zich hier kunnen weren tegen de naburige wereldlijke landheren, en dan is een ommuurde stad handig, hoewel er wel wat onenigheid bestond over wie er voor de kosten moest opdraaien: de aartsbisschop of de inwoners. 

Net als in Emmerik is ook hier de Nederlandse invloed groot geweest: in de tachtigjarige oorlog bouwden zij hier een imposante vesting, die desondanks in het rampjaar 1672 door de Fransen veroverd werd.

Deze protestantse kerk aan de Gustav Adolfplatz herinnert ook aan die woelige tijden.

In de Tweede Wereldoorlog werd de stad grotendeels verwoest. Vlakbij de stad hadden de nazis een “werkkamp”. De helft van de dwangarbeiders waren Nederlanders, die daar een gruwelijke tijd hebben meegemaakt; tien procent kon het niet navertellen.

Slot

Ruim op tijd bereikten we ons hotel, waar een verkwikkend middagtukje wonderen doet.