Van de stad naar het platteland

Dag 49 - woensdag 22 maart 2023

Innsbruck - Igls

Gelopen: 11,6 km

Totaal gelopen: 1079 km

Nog te lopen: 1023 km
 

Zoals we gisteren al aangaven, hadden we vandaag een halve rustdag of een halve wandeldag, het is maar hoe je het bekijkt. Na het ontbijt gingen we de stad, Innsbruck, binnen, eerst op zoek naar een pedicure voor het eksteroog van Christine. De eerste twee vertelden ons dat er een wachtlijst van dagen was, want het is immers voorjaar en dan willen veel vrouwen dat hun tenen er pico-bello uitzien. Het had dus weinig zin om in Innsbruck verder te zoeken.

Dus richtten we ons op het tweede doel: een kapper vinden. Dat is een makkie in de stad, en we zijn beiden keurig geknipt. Omdat we pas om vier uur in ons hotel in Igls konden inchecken, hadden we nog ruim de tijd over in Innsbruck.

Origineel, deze afvalbak: “ik accepteer ook contant geld en creditcards.”

Een foto van het beroemde gouden dak mag natuurlijk niet ontbreken. Daarboven de besneeuwde alpentoppen en de strakblauwe lucht. Het was vandaag uitstekend lenteweer, met een temperatuur van 20 graden.

Hieronder twee foto’s van de Jakobsdom. Ook hier veel klatergoud.

Op het Domplein stonden deze originele bloembakken, geheel in paasstijl.

De overige tijd tot één uur brachten we luierend door in de Hofgarten. Je kunt daar heerlijk zitten en genieten van al het moois en van wat langskomt. De foto hieronder is daar genomen.

Ook eekhoorns voelen zich hier thuis.

Om één uur was het dan tijd om de stad te verlaten. Na een paar kilometer staken we via een brug de A12 snelweg over, en stonden pal voor de steile berg. Hieronder nog een laatste blik op de stad en omgeving.

Er volgde 100 meter klimmen over een pad dat steil en smal was, met soms erg scheve bochten zoals op onderstaande foto te zien is, genomen in de dalende richting. Alternatieve routes betekent kilometers omlopen, en zowel de Via Romea als de Jakobsweg volgen dit tracé.

Hier is een splitsing: de Via Romea gaat hier in de richting van de gele pijl steil omhoog via een geitenpaadje. Wij volgden de Jakobsweg die iets langer is maar uitstekend te belopen is.

We hadden op een stukje net per ongeluk vijftig meter te ver doorgelopen, en werden toen gestopt door een versperring vanwege houtkap activiteiten. Nee, hè, niet weer. We keerden om, namen een ander pad, en dat was gelukkig het goede pad. Gelukkig dat men daar dus de weg had afgezet….

Hieronder leverkruid in drie kleurvarianten bij elkaar: rosé, wit en blauw.

Uit het bos kwamen we aan bij het dorp Vill.

In het dorp stond dit mooie stukje huisvlijt op de muur van de Rainerhof, met een tekst die aangeeft dat het op het platteland veel beter vertoeven is dan in de stad. Deze boer bedrijft biologische landbouw, en produceert uitsluitend hooimelk. Tegenover de boerderij stond een yoghurtautomaat, en zo genoot Jelle hier van een potje heerlijke bosbessenyoghurt. Toen we weg gingen kwam de boerin net even naar buiten en maakten we een praatje. Zij was blij dat het voorjaar is, want dan zijn ze hier eindelijk van de sneeuw af. Toen ze onze bestemming hoorde, zei ze dat ze altijd graag de Jakobsweg had willen lopen, maar dat het er nooit van gekomen was. Zo zie je maar weer, dat je dit soort dingen niet moet uitstellen.

Om precies vier uur waren we bij ons hotel. Op het terras onder ons balkon zat een groep mannen te drinken in de zon. Langzaam aan werden ze steeds luidruchtiger. Toen weerklonk luid gezang: “Sweet Caroline, ho ho ho”. Nu moet iedereen zelf weten wat hij stemt, maar je in de openbare ruimte gedragen als gast is ook iets. Dan liever een Oostenrijkse bio-boerin.

En het eksteroog van Christine? We belden de enige specialiste in het dorp om te vragen of ze nog plek had. Ze ging dat nakijken, vroeg om onze achternaam te spellen, en toen klonk “helaas geen plek”. Heeft dat wat met het vorige te maken?

Terwijl Jelle dit verslag voorbereidde, nam Christine het puntje van het eksteroog tussen de vingernagels, gaf een gil en zie daar, het eksteroog was eruit. Morgen zien hoe dat verder gaat.