Een koude douche

Dag 13 - dinsdag 14 februari 2023

Sinnersdorf - Hochkirchen 

Gelopen: 26,3 km

Totaal gelopen: 289 km

Nog te lopen: 1771 km

De dag begon met een goed ontbijt. De receptioniste vroeg nog belangstellend waar de reis naar toe ging, ook gezien onze rugzakken. Toen we vertelden dat we naar Rome gaan, viel haar mond open van verbazing, en een andere gast, een oudere heer die ook bij de receptie stond, maakte een diepe buiging, en nam letterlijk zijn zwarte pet voor ons af. We hadden nog een leuk gesprek, en de receptioniste kreeg op haar verzoek het adres van ons weblog.  Ook haar wensen we veel leesplezier toe.

Sinnersdorf is niet groot en zo liepen we weldra onder een blauwe maar zo vroeg toch nog koude hemel door de velden. De kou hield natuurlijk verband met de heldere hemel: gisteravond genoten we nog van een prachtige sterrenhemel met Jupiter, Venus en Sirius als bakens.

Iedereen zou nu verwachten dat we Keulen binnenmarcheerden, en dat raden we pelgrims die voor het eerst naar Rome gaan ook sterk aan. Een bezoek aan de Dom is zeker de moeite waard. Maar wij hadden dat stuk drie jaar geleden al gelopen en kozen nu, ook vanwege het prachtige weer, voor een alternatieve route die even lang is maar vrijwel geheel door de groengordel rond de stad gaat. We lieten de stad dus letterlijk links liggen.

Veel respect voor oudheden heeft men niet altijd, getuige dit monument: een oud kerkje uit het jaar 941 is hier in 1855 tegen de vlakte gegaan. 

Dan nu de vraag van vandaag: wat is er fout op dit paneel?

De groengordel om de stad die we volgden was oorspronkelijk een aaneengesloten gebied vol forten en andere militaire objecten, die de Pruisen na het vertrek van de Fransen in 1815 aanlegden. Deze Militärring moest na de eerste Wereldoorlog weer afgebroken worden. Nu dient het gebied voor de recreatie van de Keulenaars. Dat was op deze zonnige dag goed te zien: het was behoorlijk druk.

Onderweg kruisten we veel spoorwegen. Hier hadden we een prachtig uitzicht over de moderne skyline van Keulen.

Dit bord spreekt voor zichzelf.

In tegenstelling tot de vorige dagen groet men hier bij de grote stad nauwelijks voorbijgangers. Wij waren dan ook blij verrast dat we door een oudere dame die op een bankje van de zon genoot, ons antwoordde en een gezellig gesprekje aanging. Uiteraard ging dat al gauw over onze reis. Ze wist de juiste uitspraak van “Utrecht “, met uu en niet met oe. Ze vertelde dat ze graag onze reis zou willen maken maar dat nu niet meer kon. Dat bevestigt weer: stel niet uit wat je vandaag kunt doen.

Al hoewel we dus de Dom, het oude heiligdom van Keulen, niet bezochten, passeerden we een voor veel moderne mensen nieuw heiligdom: de groene grasmat van het stadion van de 1e FC Köln. 

Hoewel Keulen een van de grote steden van Duitsland is, behoort haar voetbalteam niet echt tot de grote jongens van de Bundesliga. Maar de fans blijven in de club geloven, getuige de spreuk in de fanshop: die Macht am Rhein. Overigens hebben ze wel meer dan 122.000 leden…..

Even terug naar de steentijd: deze plaquette verhaalt van de opgraving van een oude nederzetting die hier ooit lag.

Een deel van de groengordel bestaat uit ondiepe vijvers, zoals deze, waar de kiepende zwanen zo hun voedsel van de bodem halen.

Deze zwanen zijn weer bovenwater.

Hier staat Jelle voor deze schitterende katjesboom, de ogen knipperend vanwege de felle februari-zon.
 

Ook de hommels zij weer actief.
 

En dat alles terwijl deze sneeuwklokjes nog volop bloeien.

Hier een kolonie aalscholvers die een boom bezet houden.

Het is niet altijd pais en vree in het dierenrijk. Deze reiger staat er dan wel rustig bij, maar we zagen een andere vanuit een dertig meter hoge boom elegant naar beneden zweven, en neerdalen aan de rand van het water, waar hij meteen onder luid lawaai door een bezitterige gans werd weggejaagd. Blijkbaar staan ganzen hoger in de pikorde dan reigers.

Nog even verderop de resten van een oude Romeinse grafkelder die boven de grond kwam bij het aanleggen van dit park.

Bijna aan het eind van onze etappe zagen we deze reiziger, met de fiets op stap en wild kamperend. Zo kun je natuurlijk ook naar Rome reizen, maar wij hebben graag een ietsepietsie meer comfort.

Vlak voor aankomst passeerden we nog deze imposante eik. Op Google Maps staat hij aangegeven als de Max Euwe Eiche. Als Nederlanders kennen we natuurlijk allemaal de schaakgrootmeester en ooit wereldkampioen Max Euwe, maar waarom deze boom naar hem genoemd is blijft voor ons een raadsel.

We zullen nu het raadsel van de titel van dit verhaal uitleggen. Bij aankomst in het hotel ruiken we nooit fris (zeg maar gerust dat we stinken). Jelle ging als eerste onder de douche, die na 5 minuten nog steeds koud was. In arren moede dan maar snel met koud water gedoucht. Brrrr…

Om dit Christine te besparen ging hij bij de receptie het gebrek melden. Reactie van de receptioniste: ja, dat is ons bekend. Over drie kwartier komt iemand het repareren. In dat hele deel van het gebouw doen de verwarming en het warm water het niet. Hoopvol ging Jelle dit aan Christine melden. Hij hoorde de receptioniste nog tegen haar collega zeggen dat ze dat de gasten misschien hadden moeten melden. Geen enkel excuus. Niemand kan er wat aan doen als iets stuk is. Maar meldt dat even.
 

Na twee uur (en niet na drie kwartier) deed de verwarming het weer, maar Christine heeft alsnog een koude douche moeten nemen. Brrr…

Komt dit omdat het de 13e reisdag is?

Morgen hopelijk warmer!