De Alpen in zicht!

Dag 35 - woensdag 8 maart 2023

Geislingen an der Steige - Temmenhausen

Gelopen: 24,4 km

Totaal gelopen: 785 km

Nog te lopen: 1296 km

We hadden vandaag een keuzemogelijkheid voor onze route van de eerste twee dagen. De donkerblauwe lijn op de kaart volgt een spoorlijn, en klimt daarom honderd meter minder dan de lichtblauwe route die we gevolgd hebben. De donkerblauwe route heeft echter geen geschikte overnachtingsmogelijkheden halverwege, maar de lichtblauwe wel. Vandaar onze keuze, en die extra honderd meter klimmen namen we voor lief. 

De weersvoorspelling voor vandaag was een paar millimeter regen, dus we hebben voor de zekerheid de regenhoes over onze rugzakken gedaan. Uit Nederland kregen we foto’s doorgestuurd van een van onze volgers met vers gevallen sneeuw. We vreesden voor het ergste, maar we hebben maar een paar spetters regen gehad, niet genoeg om de regenjassen aan te doen. Op het eind hadden we zelfs nog even een halve hemel die diepblauw gekleurd was. Zelfs op woensdag zijn we weer echte zondagskinderen! Alleen de westenwind was stevig, soms hadden we die tegen, maar vaker nog kwam die van rechts.

Hier nog even een selfie in Geislingen.
 

Vanaf daar meende Jelle wat sneeuw bovenop sommige bergen te zien, maar Christine beweerde stellig dat het rotsen zijn. Hier zie je ze, en Christine had gelijk (en niet omdat het wereldvrouwendag was).

De eerste paar kilometer volgden we een heel licht stijgend fietspad tot Bad Überkingen. Vanaf daar zagen we hoog op de rand van het plateau van de Schwäbische Alb het eindpunt van een klim van 200 meter omhoog liggen, de kerk van Türkheim.

Zo’n klim betekent goed je energie doseren, langzaam maar stadig aan omhoog gaan. Dit smalle pad schuin omhoog de steile helling op leidde ons naar boven. Het pad had een helling van 10%, loodrecht op de helling zou het stijgingspercentage 50% geweest zijn.

Bovenop het plateau vonden we dat we wel een koffiepauze bij Bakker Bopp verdiend hadden, en daar hadden we best die extra kilometer vlak lopen voor over.

Op weg naar Nellingen zagen we deze aparte, ronde structuur bijna in de top van een sparrenboom zitten. De “bal” had wel een doorsnede van zeker een meter. Zoiets hebben we nog nooit eerder gezien.

Ook vlogen er geregeld roofvogels rond. Die zijn lastig vast te leggen, maar deze bleef even op een paaltje zitten. Het is een rode wouw, dat konden we zien toen hij vloog. Eerder al op onze reis hebben we er vrij wat van gezien.

Deze boom hierboven heeft een prachtig silhouet. Hieronder een impressie van het landschap op het plateau. Dit stukje weg liepen we pal tegen de wind in, die hier vrij spel heeft.

In Nellingen hadden we onze lunchpauze, bij een filiaal van de eerder genoemde bakker Bopp. In dit dun bevolkte gebied moet je je route goed plannen en er rekening mee houden waar je kunt eten of proviand inslaan.

Net aan de rand van het dorp passeerden we de waterscheiding tussen Rijn en Donau, op 701 meter boven zeeniveau. Voortaan zullen onze zweetdruppels niet meer in de Noordzee belanden, maar in de Zwarte Zee. Hier staat Jelle op de scheiding.

In een bos sprong opeens een ree op en vluchtte. Het dier lag blijkbaar maar een paar meter af van onze route. Omdat de ree toch weg was, voelden we ons niet bezwaard om even te rusten op een onlangs neergezaagde dikke beukenstam. Daar zagen we dit symbool voor levenskracht: van een jonge beukenspruit van een halve meter hoog was de top afgeknakt, zie de neerhangende tak aan de rechterkant, die er nog net aan vast zit. Net onder het breekpunt zitten twee krachtige spruiten, die al flink aan het uitbotten zijn.

We hadden het nog steeds droog gehouden. En toen brak de zon even door. Hier belicht hij de watertoren (links) en de kerktoren (rechts) van Scharenstetten.

En hier geniet Christine van de zon, met aan haar rechterkant een stukje strakblauwe hemel.

Terwijl we op dit bankje zaten, passeerde ons een lokale vrouw met hond. Ze vroeg ons of we op de Jakobsweg liepen. Inderdaad viel dit laatste stukje van twee kilometer toevallig samen met een van de vele Jakobswegen, maar wij gaan niet naar Santiago maar naar Rome. Ze vertelde dat het stukje voor ons slecht onderhouden werd, er wordt nauwelijks gemaaid, maar dat 150 meter links van het Jakobspad een veel beter pad loopt. Dankbaar hebben we daar dan ook gebruik van gemaakt.

Omdat ons hotel aan een Jakobsweg ligt, overnachten hier ook regelmatig wandelaars. De eigenaar heeft deze grappige groep wandelaars laten maken.

Onze kamer op de tweede verdieping, met balkon, bood ons de grootste verrassing van de dag. In de richting van het zuiden, zagen we de door de zon verlichtte, met sneeuw bedekte toppen van de Alpen liggen! Wow! Een unieke ervaring! En dan te weten dat ze op meer dan 100 kilometer afstand liggen, en het nog een week duurt voordat we aan de voet van de Alpen zijn. We werden er helemaal lyrisch van. Hieronder een foto waarop ze te zien zijn. Maar een foto toont maar een schim van wat je met het blote oog ziet. Dat smaakt naar meer.

Morgen weer verder, naar Ulm.