De brug over de Po

Dag 66 - zaterdag 8 april 2023

Mantova - San Benedetto Po

Gelopen: 25,2 km

Totaal gelopen: 1463 km

Nog te lopen: 651 km

Het heeft ons heel veel hoofdbrekens gekost om de slaapplekken voor vanavond en morgenavond te regelen. Na Mantua gaan we namelijk een dun bevolkt gebied binnen, met relatief weinig accomodaties. Dat moet normaliter nog wel lukken, maar nu is het bovendien de paasweekend.

We konden voor de nacht van zaterdag op zondag nog maar één accommodatie vinden, en wel op 25 km afstand van Mantua. En voor de volgende nacht, van eerste op tweede paasdag, was er ook maar één mogelijkheid, op 30 km afstand van de vorige overnachting, en “in the middle of nowhere”, op 5 km afstand van de dichtstbijzijnde plaats, dus geen warme maaltijd. Dat betekent dat we vanmiddag drie houdbare “lunches” hebben ingekocht, één voor de lunch op paaszondag, één voor de avond van paaszondag, en één voor de lunch op paasmaandag. Paasmaandag hopen er weer in de bewoonde wereld te zijn met restaurants. Met water en brood vieren we dus een sober Pasen, met veel kilometers.

Maar eerst even terug naar gisteravond, goede vrijdag. De processie met de reliekhouders met het bloed van Christus zou om 21 uur beginnen. Wij stonden dus bijtijds op de hoek van het plein van de Sint Andreasbasiliek, waar de processie begint. Maar dat ging niet zomaar. We konden volgen wat binnen gebeurde doordat buiten luidsprekers stonden. Er was eerst een uitgebreide dienst, met veel - overigens heel mooi gezongen - liederen, uitgebreide bijbellezingen, enz. Toen het hele lijdensverhaal gelezen was tot en met de begrafenis van Jezus, dachten we dat de processie dan wel zou beginnen. Het was inmiddels 21:45. Niets is minder waar. De bisschop begon toen, uiteraard goed bedoeld, het paasevangelie uit te leggen in de vorm van “Pasen voor dummies”. Dat kon nog lang duren, en een uur staan na een dag lopen, met in het vooruitzicht nog 55 km in twee dagen tijd, deed ons besluiten om de processie maar niet af te wachten maar te gaan slapen.

Terug naar ons hotel maakten we nog deze foto van de Piazza delle Herbe. De politie stond er in verband met de processie.

De volgende ochtend verlieten we dan Mantua. Hier een blik over de Rio van Mantua, vanaf een brug in de Via Pescheria.

Aan de rand van de stad staat dit Palazzo Te, een voormalig buitenverblijf van de hertogen van Mantua.

Langs uitgebreide sportcomplexen kwamen we tenslotte aan bij de rivier de Minceo, die hier erg breed is 

Aan de andere kant van het pad lag deze gracht om een oud fort. Een heel idyllische plek.

Wat later kwamen we weer in het open veld. Hier staat deze houten constructie die metaforisch een venster biedt op hoe Vergilius in 38 voor Christus dit landschap beschreef in zijn Bucolica. Christine kijkt hier door het venster en overdenkt de drie thema’s van Vergilius: het Arcadische landschap, het verdriet over de verloren wereld, en de terugkeer naar eenvoudig leven.

Toen we hier zaten passeerden ons twee mannen. Zij vroegen waar we heen gingen, en toen we zeiden “naar Rome”, was de volgende vraag meteen “waar in Rome?” Het bleek dat hij de manager was van hotel Gemelli in Rome, en hij was met zijn broer aan het wandelen. Ze lieten enthousiast een paar mooie foto’s zien van de binnenkant van het fort waar we juist langs waren gekomen. Dat alles, en ook het hele landschap hier, deden ons sterk denken aan de forten rond de stad Utrecht, zoals bijvoorbeeld fort Rhijnauwen, dat we op de eerste dag van onze wandeling passeerden. Ach, wie weet, misschien eindigt onze tocht wel in zijn hotel….

Even verderop zagen we dit bord, dat aan Fries stamboekvee in Italië refereert. 

We liepen vervolgens lange tijd langs een kanaaltje of brede sloot. Hier deed de hele entourage ons wat denken aan de Langbroeker Wetering in de provincie Utrecht.

In het water zagen we deze beverrat zwemmen, en hij was bepaald niet de enige die we zagen. Verder was er elke honderd meter wel een reiger te bewonderen.

Het landschap is hier vlak, maar niet helemaal. Er zijn soms nog wat oude rivierbeddingen van de Minceo te herkennen. De landverkaveling en het wegenpatroon dateren grotendeels nog uit de Romeinse tijd, toen gepensioneerde soldaten hier elk hun akkertje kregen.

Dit mooi gekleurde insect zat eerder op de rugzak van Christine.

Bij een brug weer verderop zwommen drie schildpadden. Hier zie je er een van.

Deze boerderij zou zo in het tv-programma “ik vertrek” passen. Ideaal voor mensen die graag hun handen laten wapperen om een B&B of zoiets te beginnen…

We kwamen tenslotte aan bij de Po. Op de dijk groeide deze kleine bloem.

Hier zagen we ook hoe laag het water staat, en in de verte de brug over de Po. 

Deze brug heeft ons heel wat hoofdbrekens gekost. Toen we in 2019 voor het eerst onze route gingen plannen, was het voor ons duidelijk dat we deze brug zouden moeten nemen. Maar, de brug zou vervangen worden, mede vanwege aardbevingsschade in 2012.   Er zou dan, zo lazen we op websites, mogelijk maanden geen verkeer op de brug mogelijk zijn. Daarom hebben we voor de zekerheid ook maar een reserve-route gepland, over een andere brug, maar daarmee wel een dag langer lopen, zie de donkerblauwe lijn op het kaartje van vandaag.

We hebben de afgelopen jaren het wel en wee van de brug gevolgd. Het voltooien duurde veel langer dan gepland, mede door onenigheid tussen de opdrachtgever en de aannemer. De oude brug, een betonnen bak, ligt er nog steeds en wordt gebruikt. De nieuwe brug is die met de twee ijzeren bogen, die je op de foto goed ziet, en pal achter de oude brug is gebouwd.

De nieuwe brug is er dus, maar nog niet in gebruik. Wat bleek? De aanneemsom was er alleen voor de brug zelf. Men was vergeten geld te reserveren voor de aansluitende taluds. De aannemer kon en wilde, tegen extra betaling, dat wel doen, alleen toen was de vraag: “is dit corruptie, want de opdracht wordt dan zonder openbare aanbesteding uitgevoerd”. Het beantwoorden van deze vraag zou jarenlange vertraging opleveren, de brug ligt er al en iedereen is het zat. Het lijkt erop, dat Salvini (jawel, die “beruchte” van de Lega Nord, die nu minister van transport is) er voor heeft gezorgd dat het werk nu door kan gaan. We lazen vandaag dat op 18 april de werkzaamheden beginnen. Over twee jaar moet dan alles af zijn, de oude brug gesloopt, en de nieuwe goed toegankelijk voor auto’s, fietsers en voetgangers.

Dat is de oude brug niet, zoals wij merkten. We moesten eerst 800 meter over het talud lopen om op de brug te komen. Men had een simpele voetgangerstrap kunnen maken, maar die was er niet. Dus 800 meter aan de linkerkant van een drukke tweebaansweg, met het linkerbeen in het gras en het rechterbeen net op of rechts van de kantlijn. Op oude foto’s van Google street view was te zien dat er op de brug zelf aan beide kanten twee stroken voor voetgangers van een halve meter breed zijn, waarmee je als voetganger door een vangrail veilig van de auto’s bent afgescheiden. Men heeft nu gemeend beide stroken met hekken te moeten afsluiten, zodat je als voetganger en fietser over de autostroken moet. En op de brug is geen grasberm. Dat betekent links lopen, stoppen en je tegen de vangrail aanduwen als er een auto aankomt, en dan weer doorlopen. Onbegrijpelijk, terwijl hier verder in de regio heel veel faciliteiten voor fietsers en voetgangers gemaakt zijn.

Gelukkig zijn we veilig aangekomen, en met onze beschreven loopstrategie over de brug is het goed te doen, maar leuk is anders…

Iedereen goede paasdagen toegewenst!