Geen landlopers maar mensen van stand

Dag 65 - vrijdag 7 april 2023

Roverbella - Mantova

Gelopen: 19,9 km

Totaal gelopen: 1437 km

Nog te lopen: 675 km

Onze gastheer en gastvrouw in Roverbella waren bijzonder gastvrij en vriendelijk. Met onze wat aan slijtage onderhevige outfit voelden we ons een beetje Swiebertjes bij de baron. In hun Palazzo dat vol stond en hing met antiquiteiten hadden ze voor ons een verfijnd ontbijt klaargemaakt, en de open haard knisperend aangezet. We werden als heer en dame van stand behandeld. Ongelofelijk!

Na het verlaten van het dorp gingen we de velden in. Op een pad stond een truck en een personenauto, met een groep van zes werklieden erbij. Het was kwart voor tien, ze waren bezig de irrigatiekanalen te repareren, en hielden pauze. Ze aten wittebrood en dronken rode wijn, dat uit een grote containerfles kwam. Spontaan boden ze ons ook aan of we ook wat rode wijn wilden, maar we bedankten vriendelijk voor de eer, omdat we nog een paar uur moesten lopen. We kletsen nog wat. Ze vertelden over de droogte. Er zou binnen een maand voldoende water moeten komen, anders mislukt de rijstoogst. Toen de baas aankwam met zijn auto werd er gelachen, dat ze weer aan het werk moesten, maar de baas was bepaald geen bullebak.

Wat verderop liepen we een poos langs een irrigatiekanaal, waar nog wel wat water in stond.

In een tuin in het dorp Marmirolo zagen we deze aparte bloesem.

De eerste stop was in Marmirolo (door reislogger helaas verkeerd op de kaart gezet). Het heeft ook weer oude middeleeuwse gebouwen en een rijke historie.

Na Marmirolo gingen we weer de velden in. We liepen over een fietsroute langs de rand van een mooi natuurgebied, het Bosco Fontana.

Langs de weg lagen deze hartvormige halve notendoppen. Het zijn geen walnoten. De mieren doen zich er tegoed aan.

Dit is de sloot die het reservaat omheint.

Weer verderop ligt dit irrigatiekanaal. Je kunt aan de lage waterstand goed zien dat men hier de regen hard nodig heeft.

Aan het eind van dat kanaal staat een wat vervallen schuur. Daar stond deze Pauw op het dak te pronken. Het vrouwtje bleef laag op de grond. Met toen we deze foto maakten, kwam de eigenaresse aanrijden in haar auto. Ze glimlachte en begon pauwen bij name te noemen. Uit de verte klonk dan antwoord. Ze zei dat ze er elf had.

Over een lange dam over de rivier Minceo kwamen we in Mantua aan. Daar staat dit standbeeld van Vergilius, een van de beroemdste Romeinse dichters, die hier geboren is (“Mantua me genuit….”). Een van zijn bekendste dichtregels luidt “Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes" (ik ben bang voor de Grieken ook al brengen ze geschenken, in dit geval het paard van Troje). Jelle herinnert zich nog hoe zijn Latijnse leraar, de heer Halsema, vertelde van een variant die een leerling hem opzei: “Quidquid it est, timeo feminas et oscula dantes”.

Hieronder het hertogelijk paleis van Mantua, met een rijke historie.

Dit is het huis waar volgens de operacomponist Verdi Rigoletto gewoond zou hebben.

En dit is het Palazzo del Capitano, aan de Piazza Sordello. Wij kijken vanuit onze hotelkamer uit op dit gebouw.

Voor we incheckten, liepen we even verder naar de basiliek van Sint Andreas. Daar had onze gastheer gisteravond over verteld. Volgens de verhalen zijn hier in twee reliekhouders druppels van het bloed van Christus bewaard, ooit meegenomen naar Mantua door een Romeinse soldaat met naam Longinus. Het is normaliter opgeborgen in een schrijn in de crypte onder de kerk, maar wordt alleen op Goede Vrijdag om drie uur er uitgehaald en tentoongesteld in de kerk voor een paar uur. Er zijn zeven sleutels nodig om het eruit te halen, allemaal in het bezit van andere personen zoals de burgemeester, het hoofd van de politie, de bisschop, enz.

Toen wij aankwamen om kwart over drie was de opening net gebeurd. Wie goed op de foto kijkt ziet rechts van het midden een hoog rood kleed hangen. Daar vóór staan de twee reliekhouders, ook net te zien. Op de foto hieronder, genomen van een brochure in de kerk, zie je hoe de reliekhouders eruit zien. Vanavond vanaf 9 uur worden ze in processie door de stad gedragen, en daarna weer opgeborgen.