Engelen gaan ons voor

Dag 19 - maandag 20 februari 2023

Boppard - Oberwesel

Gelopen: 22,4 km

Totaal gelopen: 429 km

Nog te lopen: 1634 km

De vorige avond aten we in ons hotel. Dat was hetzelfde hotel waar we in 2020 helaas moesten eindigen. Wij genoten toen in 2020 van een heerlijk galgenmaal, met een goed glas Rijnwijn, uitzicht op een zonovergoten Rijn en achtergrondmuziek die zich steeds maar weer herhaalde: “schau mich bitte nicht so an” van Mireille Matthieu (alleen de muziek overigens). Een waardige afsluiting destijds.
 

Jelle had zich al drie jaar verheugd op het weer zitten op de zelfde plek met dezelfde muziek, maar helaas was het bandje verdwenen, en moesten we het met “candle in the wind” van Elton John doen.
 

Lang genoten we niet van die muziek, want rond half zeven rolde de carnavalsoptocht van Boppard langs onze tafel (wel, op vier meter afstand, wel te verstaan). Gedurende drie kwartier waren we getuige van een bonte stoet met praalwagens afgewisseld door groepen dansmariekes en ander voetvolk. Op sommige wagens werd zo sterk in fase gehost dat de kar wel resonanties met een uitwijking van 30 cm vertoonde. Men mag hopen dat de ontwerpers hun rekenwerk goed gedaan hebben.

Het is aan de ene kant ontroerend om te zien hoe men daar vrolijk feest kan vieren. Daar kunnen wij nuchtere noordelingen nog wat van leren. Maar de andere kant van de medaille is het overmatig drankgebruik met alle kwalijke gevolgen van dien. Wij konden de hele nacht genieten van luidruchtige langswaggelende feestgangers onder het raam van onze kamer. Een fragment van vier uur ‘s morgens: een jongedame begeleid door een paar heren, die met dubbele tong roept “ik f…. hoe ik wil, en ik doe het met wie ik wil.” Is er nog een eigen wil met zoveel drank in je lijf?

Na deze wat onrustige nacht begon een stralende morgen. We liepen nu daar, waar we in 2020 niet meer aan toe konden komen.

Het is vandaag Rosenmontag, en dat betekent dat veel winkels vroeg sluiten. Daarom sloegen we onze lunch al in Bad Salzig in. Tegenover de supermarkt, aan de overkant van de Rijn, lagen de burchten Sterrenberg (links) en Liebenstein (rechts). We zouden deze dag nog heel veel andere burchten zien.

Aan de overkant zie je veel kleine dorpjes zoals hier Kestert.

Christine poseert hier voor haar droomslot, dat op de volgende foto nog beter te zien is: de Burg Maus.

In de jachthaven van Fellen- Sankt Goar lagen verschillende schepen weg te roesten en te zinken. De eigenaar van dit wrak meldt nog doodleuk dat er videobewaking is, maar de kosten daarvan zijn mogelijk hoger dan die van het schroot.

In Sankt Goar hangt deze reuzenkoekoeksklok, volgens de eigenaar de grootste ter wereld.

En daar is dan het hoogtepunt van de dag: De Loreley. Die hebben we drie jaar geleden op een haar na gemist. Hier worstelt zich een groot containerschip met duwbak en “zijspan” door de scherpe bocht. Je ziet hier de rook door het extra gebruik van de scheepsmotoren, nodig om scherp bij te sturen, omhoog komen.

Christine heeft nog goede herinneringen aan deze plek. Als twaalfjarige reisde ze alleen met haar twee jaar oudere zus Joke per trein, de Loreley-expres, rechtstreeks van Amsterdam naar Offenburg voor een vakantie bij een kennis.
 

Vlak voor Oberwesel zie je hoe gevaarlijk de Rijn kan zijn met deze rotsen die bij laag water zichtbaar zijn.

Mede door de windrichting hoorden we heel in de verte carnavalsmuziek uit de richting van Oberwesel komen. Wij voelden beiden onze voeten behoorlijk, en namen nog even een pauze voor we het schilderachtige stadje binnengingen. Oberwesel was wel het eindpunt van de etappe, maar er was geen accommodatie meer vrij, en daarom zouden we per trein terug gaan naar Sankt Goar, 6 km terug. Er rijden hier erg veel treinen aan beide oevers van de Rijn, maar de stoptrein tussen deze plaatsen gaat maar eens per uur. 
 

Toen we de stad ingingen, gingen ons twee engelen voor. Een verrassend welkom. Het bleken echter carnavalsgasten te zijn, en we vielen wat dat betreft met de neus in de boter. De grote optocht was hier blijkbaar net voorbij, en op straat was het druk met verklede mensen zoals op onderstaande foto’s is te zien. De muziek was ook niet altijd slecht, men speelde bijvoorbeeld Let it be van de Beatles. Maar zo we al gewild hadden, voelden we geen behoefte om mee te hossen: onze voeten wilden alleen maar naar het station.

We hadden geluk, want de trein zou over een paar minuten vertrekken, om 17:32 van spoor 2. Om 17:29 stopte daar een trein, en wij stapten in. Helaas, dit was een sneltrein, die niet stopte in Sankt Goar, maar doorreed tot…. Boppard, ons beginpunt van vandaag. Nee toch, niet weer eindigen in Boppard! Wat hebben we toch met die plaats? Gelukkig hoefden we maar een paar minuten te wachten op de vertraagde stoptrein naar Sankt Goar, en zo waren we toch nog rond zes uur bij ons hotel.

Het is winterseizoen, en dan zijn er minder restaurants open. Het is  maandag, en dan zijn veel restaurants gesloten. En het is Rosenmontag, dan is er nog minder open. Onze receptioniste wist ons te vertellen dat er vanavond alleen één pizzeria open zou zijn, anders moesten we de trein naar Boppard of Koblenz nemen om te eten. Wij togen vol goede moed en met rammelende maag naar die pizzeria. Helaas was die mudjevol, en de ober zei dat we het wellicht over anderhalf uur nog eens konden proberen.

Onze magen hadden problemen met dat laatste woord. Dus liepen we even verder. Helaas was de enige dorpssupermarkt net een kwartier dicht, dus dat bood ook geen soelaas.

Iets verderop brandde er licht in het restaurant van een hotel, en de deur was open. Het was verder leeg. En daar ontmoetten we een echte engel. Het meisje dat bediende zei dat de keuken gesloten was, maar ze kon voor ons wel iets simpels klaarmaken, een salade met gebakken leverkaas. En dankzij deze engel hoefden we niet met een lege maag op bed. Dat verdient wel gratis reclame: hotel zum goldene Löwen in Sankt Goar, geweldig!

Wij hopen beter te slapen dan gisteren. Deze stad is protestants en heeft dus geen carnavalstraditie.