Langzaam de bergen uit

Dag 62 - dinsdag 4 april 2023

Avio - Ceraino 

Gelopen: 28,2 km

Totaal gelopen: 1362 km

Nog te lopen: 744 km

Ons hotel in Avio was “onbemand”, dat wil zeggen dat het inchecken per telefoon ging, en in het trappenhuis stond een tray met voorverpakte koekjes, een pak sap, wat bekertjes yoghurt alsmede een koffiemachine, voor zelf-service ontbijt. Wel efficiënt, maar niet erg persoonlijk.

Hier gaat de zon op boven de bergen aan de westkant van het dal. Wie goed kijkt ziet een grot in de bergwand. Die is op de foto eronder, met telelens, nog beter te zien. Het is de Busa dei Preeri, een wat mysterieuze grot waarin een vesting uit de 15e eeuw gebouwd is, maar waarover vrij weinig bekend is.

Bij Avio staken we de rivier over om aan de oostkant verder te gaan. Op onze tocht door de wijnvelden kwamen we opeens deze grote kudde schapen tegen, die begeleid werden door twee herders en vier herdershonden. Zij begrazen het gras tussen de wijnstokken. Hier is dat toegestaan, maar we hebben onderweg ook bij een aantal wijngaarden bordjes gezien met de tekst “verboden te weiden”.

Deze bloemen aan een heester lijken wel wat op weigelia, maar we weten niet of dat klopt.

In Borghetto hangt deze plaat aan een muur. Hij toont de handel op vlotten, waarover we gisteren ook al schreven.

Deze blauwe regen staat volop in bloei.

Een eind verderop kwamen we een tweede schaapskudde tegen. Die werd gedrenkt bij de Adige.

Hierna liepen we een stuk langs het 47 km lange Biffiskanaal, dat parallel aan de Adige loopt. Het dient als watertoevoer voor akkers bij Verona. Mussolini heeft destijds persoonlijk de eerste spade in de grond gestoken. Het is verder grotendeels met de hand gegraven, tegen het einde van de tweede Wereldoorlog deels door krijgsgevangenen.

Bij Rivalta verlieten we het kanaal en moesten we een brug over de snelweg over, om aan de overkant van het dal te komen. Maar helaas, de brug was dicht vanwege werkzaamheden. We vroegen de wegwerkers die daar bezig waren hoe we dan wel in Rivalta moesten komen. Zij wezen ons een pad langs de snelweg, waarna we een eind verder onder de snelweg door zouden kunnen, en dan aan de andere kant over een drukke provinciale weg naar Rivalta konden komen. Dat zou een extra 1,5 km betekenen, op onze geplande route van al 28 km.

We liepen een paar meter verder, bestudeerden ons gps apparaat en hoorden toen een van de wegwerkers die ons riep. “Wacht even”, zei hij. En toen gebeurde het wonder. Een van de werkers opende het hangslot waarmee een hek de brug hermetisch afsloot, en wenkte ons om hem te volgen. Aan de andere kant van de snelweg deed hij hetzelfde met het hek aan die kant, en wij waren over. Op de foto sluit hij net het hek weer achter ons. Wat bestaan er toch aardige mensen! Het komt altijd weer goed.

Aan de overkant van het dal, bij Peri, begint een mooi stuk rustig fietspad, dat parallel aan de oude hoofdweg SS12 loopt maar grotendeels op voldoende afstand om er geen last van te hebben. Er waren hier maar heel weinig fietsers, wat als wandelaar een genot is.

Langs het pad zagen we deze heester met bloemen in toortsachtige opbouw.

In een zijdal, 773 meter hoog op de rotsen, staat dit Santuario Madonna della Corona. Het heiligdom gebruikt de rotswand als een van de zijmuren.

Wij bleven echter in het dal. Langs het fietspad stonden deze mooie bloemen.

Op deze plek was lang geleden een Romeins kerkhof. Nu zijn hier wijngaarden van Albino Armani, die langs dit stuk van de route een aantal interessante informatiepanelen heeft geplaatst. Een van die panelen vertelt dat je hier rond 1713 besliste niet alleen moest reizen, vanwege de vele struikrovers.

Hier een blik op het licht kronkelende fietspad. Merk op dat we vandaag voor het eerst onze wandelshirts met korte mouwen aan hebben.

Wandelen maakt dorstig, maar dit vat is toch te veel voor Christine.

Aan de overkant van het dal staat fort San Marco. Dit is meteen nadat de regio Veneto bij Italië kwam, in 1866, door de Italianen gebouwd om een eventuele inval door Oostenrijk te voorkomen.

We blikken nog even terug op het dal van de Adige zoals dat achter ons ligt. De bergen aan de zijkanten van het dal worden steeds lager.

Vlak voordat we op onze bestemming in Ceraino aankomen, zien we een paar van deze bijzondere rode bloemen.