Nooit saai?

Dag 7 - woensdag 8 februari 2023

Emmerik - Rees 

Gelopen: 19,9 km

Totaal gelopen: 140 km

Nog te lopen: 1911 km

Zoals jullie gisteren hebben kunnen lezen, moesten we in Elten overnachten omdat er in Emmerik geen plek meer voor ons was. Tijdens het avondeten, en na het ontbijt spraken we nog uitgebreid met de hotelier. Hij spreekt perfect Nederlands. Dat is het leuke van zo’n grensplaats als Elten, men is echt tweetalig. Ook de caissière bij de Netto supermarkt sprak de klanten in het Nederlands aan.

We moesten met de trein weer terug naar Emmerik om onze route te vervolgen. Die trein rijdt 1x per uur. Met de trein van 9:00 zouden we te vroeg in Rees aankomen, dan konden we nog niet inchecken in ons hotel. En dus stonden we om 9:40 in de vorst (-4 graden, maar wel zonnig) te wachten op de trein van 10:00, totdat op het informatie-bord kwam te staan dat die niet zou rijden vanwege een technisch mankement aan die trein. Het lijkt de NS wel (sorry Thijs). 

Het leek ons geen goed idee om vijf kwartier in de kou te wachten op de trein van 11:00 uur, maar we wisten dat er ook elk uur een bus rijdt tussen Elten en Emmerik. Dus liepen we terug naar de stad, en zagen daar de bus staan. De chauffeuse liet ons wel binnen (gelukkig wel), maar snauwde ons toe dat ze pas over 23 minuten zou vertrekken. Minachtend wees ze ons op het vakje waar de kaartjes en het wisselgeld uitkomt, en ging vervolgens door met het lezen van haar boek. Wat een verschil met de vriendelijke hotelier! 
Halverwege de rit stond een vrachtwagen dubbel geparkeerd met een personenauto, en aan beide zijden was genoeg ruimte om tussendoor te rijden, maar luid scheldend ging ze er tussendoor. Iets verderop stapte een oude dame in de bus, die vroeg of de bus ook op die en die halte stopte, waarop ze een knorrig antwoord kreeg. Oude dametjes lopen niet zo snel, en plotseling klonk vanuit de chauffeurstoel: “Hinsetzen!!” Wij waren perplex. Alleen in de meest nare oorlogsfilms hoor je mensen op zo’n toon toegeblaft worden. Wat een afschuwelijk mens….

En zo stonden we om 10:50 op het station van Emmerik. We passeerden de apotheek waar we drie jaar geleden nog de grootste maat pleisters moesten kopen. Dit keer konden we die gelukkig letterlijk links laten liggen. Na korte tijd kwamen we op de Rijndijk die we een poosje zouden volgen. Hieronder een terugblik op de skyline van Emmerik, met de Rijnbrug.

We kwamen bij het dorpje Dornick. Die naam deed opeens een lichtje branden bij Jelle. Hij doet familieonderzoek, en een voormoeder 8 generaties terug was ene Maria Botmeulen, die in 1718 uit Meurs (waar we over drie dagen langs komen), en in 1722 uit Doornik naar Friesland kwam. Hij nam aan dat die laatste plaats het huidige Tournai in België is; in beide plaatsen lagen Nederlandse garnizoenen, en misschien was dat de link. In beide plaatsen was echter niets over een familie Botmeulen te vinden. Of zou niet Doornik in België, maar dit Dornick aan de Rijn bedoeld zijn? Het ligt niet zo ver van Meurs. En het eerste gebouw dat we tegenkwamen was dit ronde bouwsel, mogelijk een verbouwde (bot)molen? Maar nu genoeg gespeculeerd, genoeg om na thuiskomst eens verder uit te zoeken.

Onze eerste pauze was op een bankje in de zon tegenover het kerkje van Dornick, dat hieronder op de foto staat.

Een eind verderop aan de dijk van de Biener Altrhein, die we nu volgden, stond dit paneel met een vergelijking van de zijtakken van de Rijn vroeger en nu. Er zijn er heel wat verdwenen met als gevolg minder ruimte voor de rivier en dus meer overlast.

Bij Praest staat dit bord aan een tuinomheining. 

Op de dijk hielden we lunchpauze onder een strakblauwe lucht. Er kwamen voortdurend dit soort squadrons met ganzen uit het oosten aanvliegen, die met veel lawaai op en naast de zijtakken van de Rijn neerstreken. Het leek wel een invasie.

Hier is een stuk van een oude sluis bij Bienen bewaard gebleven. 

We volgen al sinds Babberich ongeveer klompenpad X1 tussen Arnhem en Lippstadt, en nu kwam echt een stuk klompenroute. Hoewel we de ganzen in een van de wateren op minstens 50 meter passeerden, vloog de hele zwerm op toen ze ons zagen naderen. Wij waren blijkbaar vogelverschrikkers, net als deze, die aan de andere kant van de dijk eenzaam op het land staat.

Hier gaat Christine door een “kissing fence”, zoals ze dat in Engeland zo mooi benoemen.

Maar het erge van dit stuk pad (gras bovenop de dijk), is dat de dichtheid aan ganzekeutels zo hoog is, dat er geen ontkomen aan is. Een gemiddelde afstand van 15 cm lijkt ons een goede afschatting, maar gezien de lengte van dit traject hebben we geen poging gedaan om dit door middel van een wetenschappelijke meting preciezer vast te stellen.
 

Het resultaat is hierboven wel te zien. Het heeft ons heel wat gepeuter met een plat steentje gekost om ons in het hotel toe te kunnen laten. In tussentijd plaste ook een nieuwsgierige langslopende hond tegen ons bankje, maar de straal van het oude beestje was niet krachtig genoeg om ons of onze spullen te raken.

Na schoonmaken van de schoenen passeerde ons een oud baasje die zei dat het volgende stukje doodliep, en hij raadde ons een omweg aan. Nu stond daar inderdaad een bordje met doodlopende weg, maar dat geldt meestal niet voor voetgangers, en de X1 ging daar echt langs. Maar om niet het risico te lopen halverwege terug te moeten keren, en omdat het baasje op dat punt bleef staan, hebben we toch maar de omweg genomen, al vermoeden we dat hij het mis had.