Twee pakezels op weg naar Wezel

Dag 8 - donderdag 9 februari 2023

Rees - Wesel 

Gelopen: 25,8 km

Totaal gelopen: 166 km

Nog te lopen: 1887 km

Vanuit onze kamer in Rees hebben we direct uitzicht op de Rijn. Hier vaart het voorste gedeelte van een duwbak voorbij met de welluidende naam Bermuda. Zelfs dit voorste deel past niet op de foto. De naam van het achterste deel luidt Triangle. Wel gewaagd om met deze namen het water op te gaan.

Wat ook gewaagd is, was de Döner die Christine de vorige avond in Rees at. Drie jaar geleden at ze hier ook een Döner en raakte toen aan de “race“. Maar nu ging alles goed, we aten in een andere zaak.

Na het ontbijt liepen we langs de stadswallen eerst naar de supermarkt voor proviand en daarna door naar onze route. Hieronder een oude stadstoren die na WO2 weer opnieuw is opgebouwd.

Bij de muur van de stad begint een planetenpad, een schaalmodel van ons zonnestelsel. Wij stapten bij Mars op. Na enige tijd over de koude dijk gelopen te hebben bereikten we Jupiter. Jelle is hier duidelijk niet op schaal.

Tussen Saturnus en Uranus groeiden deze mooie bloemen.

Kort daarna werd de aarde leeggehaald en per transportband naar de Rijn vervoerd. Zie daarvoor de video van vandaag. Een eindje na Neptunus verlieten we het zonnestelsel en bood een bushokje een windvrije rustplaats aan. Daar zagen we achter de gele stoppels het gele kasteel Bellinghoven bij Mehr.

Helaas heeft café-restaurant “der reisende Mann” de pandemie niet goed overleefd. Drie jaar geleden konden we daar nog genieten van een goede kop koffie of chocolademelk, maar nu bleef de deur gesloten. Men komt alleen nog in actie voor groepen van twintig of meer, en daar zaten we een factor tien naast, helaas.

Bij Bergerfurth, waar opnieuw een bushokje ons een goede plek bood om te lunchen, staat bovenstaand verkeersbord. We zijn onderweg naar Wesel, maar links- en rechtsaf ga je naar twee andere plaatsen, beiden op 6 km vanaf hier. Drie jaar geleden schreven we in dit weblog dat een voorouder van Jelle, Jan Bovenkamp, vanuit deze streek naar Nederland kwam om als tuinman te werken in ‘s Graveland. Volgens zijn overlijdensakte kwam hij uit Menzelen (waar we morgen langs hopen te gaan). Inmiddels heeft Jelle meer onderzoek gedaan. De ondertrouwakte van 1784 uit Amsterdam meldt dat hij uit Monkelen bij Wesel komt. Is daarmee misschien Hamminkeln bedoeld? In deze streek vindt men vooral de achternaam Bovenkamp terug in Bislich en Loikum, een gehucht vlakbij Hamminkeln. Vlak bij beide plaatsen stonden in die tijd kastelen met baroktuinen, waar iemand het vak van tuinman goed kon leren. Ringenberg bij Hamminkeln, en Diersfordt bij Bislich.

Dit laatste kasteel passeerden we. Bij het kasteel staat een protestantse kerk, gebouwd in 1775 door Alexander Hermann von Wylich, die o.a. co-adjutor was van de Duitse Orde in Utrecht, onze vertrekplaats. Zie bovenstaande twee foto’s.

Het kasteel is inmiddels behoorlijk verbouwd, maar dit bijgebouw is nog echt oud.

Vlak na het kasteel passeerden we dit nu verlaten pand. Daar hebben we drie jaar geleden nog overnacht, omdat onze zere voeten niet graag de resterende 6 km naar Wesel wilden lopen. Het was het Balance-Recovery Life Center.

Toen we er waren, heerste er een aparte sfeer onder het personeel, die buiten in een partytent aan het discussiëren waren. “Maar Wilri wil….” Verder merkten we niets. Het veganistische eten was heerlijk. Drie maanden later is deze sekteleider Wilri opgepakt en de hele zaak gesloten. Hij had zich vele malen schuldig gemaakt aan sexuele en andere, walgelijke lijfelijke en geestelijke mishandeling van zijn “personeel”, kwetsbare personen die hij in zijn macht hield.

Uit het bos komt de Rijn weer in zicht. In de verte zien we de Rijnbrug, die we vandaag nog maar niet oversteken. Dat komt morgen wel.

Deze prullenbak maakt duidelijk: hoe heet de koning van Wezel? Zou de metalen bak ook echoën?

Christine staat hier bij een ezel. Dat is niet Jelle, want die nam de foto.
 

Zo’n ezel onderweg zou toch wel makkelijk zijn. We moeten er niet aan denken zelf zoveel bagage mee te dragen.
 

En met deze spreuk, vlak bij ons hotel, sluiten we dit verhaal af.