Soms zit het tegen

Dag 92 - donderdag 4 mei 2023

Bagnoregio - Graffignano 

Gelopen: 20,6 km

Totaal gelopen:  2009 km

Nog te lopen: 139 km

Zoals we gisteren al schreven, was het erg laat voor we weer in ons hotel waren, we dit blog schreven en de volgend accommodatie geboekt hadden.

Omdat de route vandaag maar 13 km zou zijn, omdat we een afkorting konden nemen, besloten we er nog 7 km aan vast te plakken.

Maar eerst moest er nog een en ander geregeld worden in Bagnoregio. De kop van de teek was verwijderd, maar voor de zekerheid kreeg Christine een antibioticakuur voorgeschreven, waarvoor we bij de plaatselijke apotheek terecht konden, en lang in de rij moesten staan. Verder had Christine in het ziekenhuis nog een injectie met immunoglobuline gekregen, tegen mogelijke tetanus. Ja, die teken hier kunnen heel wat ziektes overbrengen.

Aan de rand van Bagnoregio stond weer een washok, net zoals we gisteren gefotografeerd hebben, maar die in Bagnoregio werd nog echt gebruikt. Twee vrouwen stonden daar in de bak de was met de hand te doen, en hingen alles daar vlak bij te drogen. 
 

Onderaan de berg van Bagnoregio groeien gigantische agaven.

De route ging omlaag, het dal in richting de Tiber. Onderweg hadden we nog mooi uitzicht op Bagnoregio en de kleilagen met eroderende diepe geulen, die dit gebied zo dynamisch maken.

Hier Civita di Bagnoregio, nu van de andere kant.

We waren niet zeker wat voor bloemen dit zijn. Christine dacht aan pinksterbloemen.

Hier zie je op de achtergrond hoe bovenaan de berg erosie plaatsvindt waardoor de klei zichtbaar wordt, en onder zie je het einde van de geul in het dal, omzoomd door hoge distels.

Een groot deel van de weg was asfalt, maar na een afslag begon een stuk van drie kilometer bergop naar ons eerste doel van vandaag, Civitella d’Aglione, ook weer een minidorpje op een bergtop. Het werd hier vandaag 25 graden, en het was vrij zonnig, dus de klim was pittig. Gelukkig konden we boven water bijvullen en lunchen.

Hier het wapen van het dorp. Er staat een Lam Gods in, we denken dat “Aglione” iets met Agnus, lam, te maken heeft.

Vanuit het dorp heb je dit uitzicht over de kleibergen, hier de Valle dei Calanchi genoemd.

Dit is een doorkijkje door een van de poorten van de plaats.

Dit is het uitzicht over het dal van de Tiber.

Twee terugblikken op de plaats.

Daarna ging de tocht verder, eerst over een bergrug met aan de ene kant mooi uitzicht op de Tiber in de verte. De Tiber zelf te voet volgen gaat niet goed, we hebben heel lang gepuzzeld, maar in dit stuk van Italië stuit je om de haverklap op doodlopende wegen of privé terreinen die een doorgaande verbinding onmogelijk maken. De enige doorgaande verbindingen zijn vaak drukke voorrangswegen waar je liever niet loopt. Daarom lopen we iets meer van de rivier af, op rustige wegen en paden, maar dus wel met mooi uitzicht.

Is dit een witte orchidee?

Het ging niet zo goed met het lopen van Christine vandaag. Gisteravond terug in de taxi begon ze al veel te snotteren, en vandaag was dat niet veel anders. Twee kilometer voor onze overnachting in Graffignano gingen we nog even aan de kant van de weg zitten. Een Zwitserse dame vroeg of we soms een lift nodig hadden, en de verleiding was groot om dat aan te nemen, maar we hebben dat weerstaan. Uiteindelijk kwamen we in ons appartement aan, dat gelukkig koel was. Christine was dat niet, ze bleek koorts te hebben. Dus morgen nemen we een etappe van maar zes kilometer, naar een appartement waar we al om 12 uur in kunnen, om nog wat beter te kunnen rusten en hopelijk herstellen. Jelle doet inmiddels ook mee met een minder fitte toestand.

Hieronder het kasteel van Graffignano. Wij keken vanuit ons appartement uit op dit bouwwerk uit de 13e eeuw.