Beiers volksgeloof

Dag 39 - zondag 12 maart 2023

Kellmünz an der Iller - Memmingen 

Gelopen: 20,4 km

Totaal gelopen: 875 km

Nog te lopen: 1218 km

Wat hebben we vandaag weer geboft met het weer. Toen we opstonden, goot het van de regen. Op het moment dat we de deur van het hotel uitgingen, op weg naar het station, stopte de regen. De rest van de dag bleef het droog.

Ditmaal reden we “wit” met de trein, omdat in Altenstadt de kaartautomaat wel werkte. Vier minuten later begon onze route bij het station van Kellmünz (Caelius Mons in de Romeinse tijd; zij bouwden hier in 297 een Castellum op het 35 meter hoge plateau boven de Iller, ter verdediging tegen de invallende Alemannen).

Na een paar kilometer werden we door dit bord welkom geheten in Unterallgäu. De Iller is helaas grotendeels gekanaliseerd, zoals op de onderste foto te zien is.

Hier zien we weer een mooi exemplaar van het rood peperboompje of Daphne mezereum, zoals Rick en Ria en onze oudste broer ons deze week vertelden.

We wisten niet dat het ruimteonderzoek ook al tot automatisering van het melken heeft bijgedragen….

In het dorp Pleß staat deze kerk, gewijd aan St. Gordianus en Epimachus. De kerk is in 1767 gebouwd en is een mooi voorbeeld van rococostijl.

Aan de zuidkant is deze zonnewijzer aangebracht.

Een overzicht van het interieur van de kerk.

Op de achtermuur hing een gedenkplaat met de namen van deelnemers uit dit dorp aan de Duits-Franse oorlog van 1870-71. Onder hen ook een Albert Einstein. Een tijdreiziger? De natuurkundige van die naam werd pas in 1879 in Ulm geboren, zie ons verhaal van drie dagen geleden….

Tegenover de kerk heeft de boer deze nuchtere boodschap: “er is geen heer zo hoog in het land, dat hij niet leeft uit boerenhand”. 

Iets verder staat midden in het akkerland een eenzame kerk, gebouwd in 1665, volgens het verhaal naar aanleiding van de wonderlijke genezing van een kind aan een oogziekte. Hij kon daar opeens het kruis zien, en zo is de kerk Zum Heiligen Kreuz gebouwd, die als bedevaartsoord dient. Ook nu nog wordt er in de zomertijd om de 14 dagen een bedevaartstocht naar dit kerkje gemaakt, waaraan tot duizend mensen deelnemen. Hun voettocht van twee kilometer schijnt precies lang genoeg te zijn om een hele rozenkrans te bidden.

Die bedevaart begint in Fellheim, het volgende dorp dat we aandeden. Hier staat een kasteel dat nu dienst doet als bejaardenhuis.

De kasteelheer zag destijds het nut in van joodse burgers, en nodigde in 1670 vijf joodse gezinnen uit om in Fellheim te wonen. Zo ontstond hier een Joodse gemeenschap, inclusief synagoge (foto hieronder). Het interieur werd in 1938 verwoest, maar de buitenkant bleef gespaard.

Een blik op het Joodse kerkhof achter de synagoge.

In Heimertingen zagen we deze moderne uiting van Rooms-katholiek geloof in het vagevuur, als afbeelding onder een crucifix.

Helaas had men in dit dorp het parkje met banken hermetisch afgesloten met bouwhekken, omdat men daar speeltoestellen aan het renoveren was (wel, op zondag was daar natuurlijk niemand mee bezig). We waren dus niet welkom, en schudden dus maar het stof van onze schoenen. We hadden langzaamaan wel trek, en was onderstaande structuur onze enige mogelijkheid om zittend ons brood te eten, in het vrije veld met de rug naar de wind.

Tenslotte naderden we Memmingen. Het viaduct dat we wilden gebruiken werd net gerenoveerd, en was ook al met bouwhekken hermetisch afgesloten. Men had verzuimd de afsluiting te melden of een omleidingsroute aan te geven, en dat betekende dat we weer een stuk moesten omlopen om via een ander viaduct Memmingen binnen te komen.

Hier overweegt Jelle hoe we dit oplossen: ons Langs het hek wurmen of toch maar omlopen.

Memmingen is een stad waar nog veel historie bewaard is gebleven. De onderstaande twee foto’s tonen een deel van de stadsmuur, de bovenste toont daarnaast ook de waterpoort over de Memminger Ach.

Dit is de Ulmer poort. De geschilderde afbeelding toont hoe keizer Maximiliaan I in 1489 door deze poort naar binnen kwam. Hij schijnt de stad wel 13 keer bezocht te hebben.

En hier nog een foto van een oude stadspoort. Ons hotel dateert overigens ook uit de Middeleeuwen, das Weisses Ross.