Voor een dubbeltje op de eerste rang

Dag 88 - zondag 30 april 2023

Chiusi Scalo - Fabro

Gelopen: 25,8 km

Totaal gelopen: 1938 km

Nog te lopen: 216 km

Het weerbericht voor vandaag voorspelde voor vanmiddag rond drie uur regen en onweer. Wij moesten vandaag eerst een half uur teruglopen naar het station van Fabro, en dan in 8 minuten met de trein terug naar Chiusi Scalo, om de etappe van 23 kilometer vanaf daar naar ons hotel in Fabro te lopen. Er ligt prima dubbelspoor tussen beide plaatsen, van de voormalige hoofdlijn Rome-Firenze, maar er gaat nog maar een keer per uur een trein langs, sinds de hogesnelheidslijn geopend is. Daarover rijden vele treinen per uur.

Niet elk uur overigens is er een trein: wij konden kiezen tussen vertrek op 8:36, 10:45 of 11:45. Gezien de weersvoorspelling kozen we de eerste optie, wat betekende dat we al om kwart over zeven aan het ontbijt zaten. Maar het werkte.

Bij Chiusi Scala ligt de waterscheiding tussen Arno en Tiber, en ook de grens tussen de regio’s Umbrië en Toscane. 

Ons pad van vandaag ging niet meer dwars door de Chianavallei, maar langs de oostkant daarvan, op de scheidslijn tussen dal en heuvels.

Onderweg zagen we deze aparte plant: de bovenste foto toont de steel, de onderste de volgroeide plant.

Verder een lipbloemige?

Deze wildcamera heeft ons vast ook gespot. Maar na een uur lopen ruiken wij misschien net zo als een wild zwijn. Gelukkig registreert men hier alleen beeld, en niet geur….

Deze foto toont weer een van de waterwerken in de Chiana. In de ronde boog zat vroeger een sluisdeur. Na de oorlog was er op de begane grond nog een lagere school, en op de eerste verdieping woonde een gezin.

In de verte op een heuvel ligt de stad Città della Pieve.

Verderop deze paarsblauwe bloemen.

En hier een witte bloem met geel hart.

Het was intussen even licht gaan regenen, zodat we tien minuten onze poncho’s aandeden. Daarna was het weer droog.

Dit bord plaatste ons voor een raadsel. Maar het blijkt dat de akkers hier weinig natuurwaarde hebben. Op dit stuk mogen jachthonden getraind worden, er mag geschoten worden, maar alleen op in gevangenschap gefokte dieren die uitgezet worden, niet op “echt” wild, en alleen na toestemming en betaling. Na drie jaar mag dit niet meer in dit gebied gebeuren en moet er voor training een ander stuk land gevonden worden.

Op de natte weg troffen we deze vlinder aan.

In het dorpje Santa Maria was weer een watertappunt met hier afbraakprijzen: voor tien Eurocent kon je drie liter koolzuurhoudend water tappen. Wij vulden alle flesjes uiteraard weer bij. Hier zit Christine letterlijk voor een dubbeltje op de eerste rang te genieten van het heerlijke, sprankelende en koele water, op de stoep van een apotheek. 

We waren het dorp net uit, of we hoorden een donderklap,  maar het bleef nog droog. Op twee kilometer voor ons hotel kregen we nog een verrassing. Voor het water in Santa Maria hadden we een dubbeltje betaald. Maar nu kregen we gratis water. Bakken vol zelfs, we hoefden alleen maar al lopend onze mond open te doen…   De sluizen van de hemel stonden open.

Het water stroomde op sommige plekken als een beek van de asfaltweg af. Die twintig minuten kregen we, wat we de eerste 87 dagen nauwelijks gekregen hebben. In het hotel aangekomen waren we druipnat, en kon Christine het water uit haar schoen gieten. Maar, we zijn inmiddels weer droog, de kleren weer schoon en hopelijk morgen weer droog.

Morgen is er weer een dag, met ook dan weer regen voorspeld, maar daarna wordt het weer droog.