Pelgrimsgeleidehond?

Dag 89 - maandag 1 mei 2023

Fabro - Pianlungo

Gelopen: 15,1 km

Totaal gelopen: 1953 km

Nog te lopen: 201 km

Na de stortbui die we gisteren aan het einde van de dag over ons heen kregen waren we nu goed voorbereid op nog meer regen. De voorspelling voor vandaag was de hele dag regen. We deden daarom bij voorbaat al de regenhoezen over de rugzakken. De lange etappe van Fabro naar Orvieto hadden we in twee stukken gesplitst, zodat we vandaag maar 15 kilometer hoefden te lopen. Omdat we pas om drie uur in onze accommodatie konden inchecken, deden we het rustig aan en vertrokken pas om tien uur, een uur later dan gebruikelijk. Dat gaf ons ook nog de kans om de sokken van gisteren te föhnen, want die waren na een nacht hangen nog niet droog.

We hadden vandaag weer veel geluk met het weer: op een paar spatjes na was het de hele wandeling droog!

Dat het gisteren hard geregend had, was goed te merken. Op de stukken asfalt waren veel overstekende slakken, zoals deze. Net als wij draagt hij alles met zich mee wat hij nodig heeft.

Het pad was verder soms zompig en glad, vooral de stukjes waar de ondergrond klei is en het pad omhoog of omlaag ging. Dat betekende weer goed de voeten neerzetten en niet gaan glibberen. Daar hadden we vooral het eerste stuk van de route mee te maken.

Onderweg genoten we weer van alles wat groeit en bloeit, zoals deze rode bloemen (toepasselijk op 1 mei….), waarvan verderop nog een close-up volgt.

Hier een terugblik op Fabro, de plaats vanwaar we vertrokken. Ons hotel lag net rechts van de berg.

Bij een boerderij werden we verwelkomd door het geblaf van twee honden. Nu zijn we dat hier wel gewend, de meeste huizen hier zijn omheind met een hek, waarachter een of meer honden voorbijgangers te voet met Italiaanse aria’s verwelkomen.

Deze twee honden liepen echter los. De grootste hond sprong wat tegen ons aan, niet agressief, en we waren niet bang. Hooguit hinderlijk, want het dier had niet eerst netjes zijn poten gewassen, en wij waren schoon (nou ja, al wel wat bezweet).

We liepen dus rustig door. De grootste bleef ons echter volgen. Wij dachten dat dat wel tot het einde van zijn erf zou zijn, maar dat was niet zo. Terwijl de kleine terugging, zag de grote hond, hieronder op de foto, zijn kans schoon om gezellig uitgelaten te worden. 

Voor even is dat wel leuk, en wij zijn wel hondenvrienden, maar na een paar honderd meter begonnen we ons wel zorgen te maken. Zou het dier ons tot Rome volgen? En, hoe komen we diervriendelijk van hem af? We belden onze dochter die professioneel met honden omgaat, maar zij zei: “Hmm, dat is heel lastig. Mijn Italiaans is niet zo goed. Weten jullie waar hij woont? Ik zou hem terugbrengen naar zijn huis.” Wij waren inmiddels een kilometer verder, en het pad was hier wat glibberig, dus dat leek ons geen goed idee. 

Bij elke afslag ging hij met ons mee. Op de kaart zagen we een eind verderop een huis staan. We waren van plan om in arren moede daar maar aan te bellen, of anders in het uiterste geval de Carabinieri te bellen om raad.

Bij het huis aangekomen werden we aangeblaft door de twee erfhonden, die achter een hek zaten. En dat bleek de oplossing. De hond bleef staan terwijl wij doorliepen. Blijkbaar wilde hij niet langs het territorium van die andere honden. Zo namen wij na 2,5 kilometer afscheid van dit dier, snel de hoek om…. Hopelijk kent hij het gebied goed, of helpt zijn neus om de weg terug te vinden….

Na een paar minuten doorlopen kwamen we bij een geschikte plek voor de lunch, de betonnen fundering van een electriciteitsmast. Bankjes kom je hier zelden tegen.

Hier groeide prachtige rode klaver.

Je ziet hier ook de karakteristieke geulen in de kleibergen.

Er zijn niet alleen grote dingen te bewonderen, ook een doodgewone bosmier is het aanzien waard.

We keken uit op dit stukje rots dat met de mooiste bloemen begroeid is.

Onderweg zie je veel verschillende vlinders. Het is meestal lastig hen te fotograferen omdat ze zo kort blijven zitten, maar deze bleef lang genoeg op zijn plek.

Hier een close-up van de rode bloemen die we aan het begin van de dag zagen.

En alweer een andere vlindersoort.

Na een klim door een wei kwamen we op de Via Cassia Vecchia, ofwel de oude Via Cassia. We weten het niet zeker, maar dit kan een stuk van de oude Romeinse weg zijn waarover we een paar dagen geleden schreven. Deze weg was goed te begaan en niet al te steil. Bovenop de top hadden we uitzicht op Orvieto, het eindpunt voor morgen.

Terwijl we deze foto maakten, spotte Christine deze rups op de rugzak van Jelle.

Hier de bloemenrand langs de Via Cassia.

En kijk eens naar al die kleuren in de berm. Prachtig toch?

We waren precies om drie uur bij onze kamer, waar de jonge gastvrouw ons verwelkomde met veel vriendelijkheid, een schaal met locale ham- en worstsoorten, een fles zelfgemaakte wijn (nu ja, door haar vader), en nog meer lekkernijen. 

Wat boffen we weer!