Het einde van de winter

Dag 54 - maandag 27 maart 2023

Mittewald - Schrambach

Gelopen: 24,6 km

Totaal gelopen: 1175 km

Nog te lopen: 931 km

Door de onverwachte wisseling van hotel (zie het blog van gisteren) waren we drie kilometer achter ons eindpunt gekomen. Gelukkig reed er een bus van vlakbij het hotel naar het eindpunt. Stel je voor, drie kilometer extra lopen, dat kunnen we onszelf niet aandoen.

Voor het vertrek van de bus was er nog even tijd voor een paar karakteristieke familiekiekjes.

In Mittewald begon dan onze nieuwe etappe.  Achteloos liepen we over de brug langs hotel zur Brücke, waar we gisteren niet terecht konden, op weg naar de oever van de Eisack vanwaar we gisteren aangekomen waren. We waren nog maar net voorbij het hotel, toen de eigenaresse naar buiten kwam, en ons waarschuwde dat je langs die oever niet verder kon naar het zuiden, maar dat we de andere oever moesten nemen. Wat een engel, die eigenaresse, na wat ze gisteren al voor ons geregeld had. Ze had gelijk, we hadden onze route gepland zoals ze zei, maar we letten even niet op. Bedankt, aardige mevrouw!

Even later zagen we waarom de andere oever versperd is. Hier is een gigantisch bouwterrein. Men bouwt aan de Brenner basistunnel, een spoortunnel van 55 km lang tussen Innsbruck en Franzensfeste. In 2032 moet de tunnel klaar zijn. Die verkort de reistijd tussen Innsbruck en Bolzano van twee uur naar 50 minuten, en maakt het mogelijk zwaardere goederentreinen met één in plaats van twee locomotieven de pas over te krijgen.

Er werken enorm veel arbeiders aan dit project. Hieronder een voorbeeld van de huisvesting van deze mensen, kleine units in gestapelde portocabins.

Bij het station van Franzensfeste is men minder vooruistrevend, getuige dit bord. Boetes kunnen nog in Lires worden afgerekend.

Hieronder een blik op de Franzensfeste, een groot fort dat in 1838 gereed kwam en als doel had het voor vijanden onmogelijk te maken door het dal te trekken. Het heeft nooit als zodanig dienst gedaan. Op de voorgrond het stuwmeer in de Eisack. Dat is aangelegd voor een waterkrachtcentrale die stroom moet opwekken voor de Brennerspoorlijn.

Iets verderop zat deze mooie vlinder uit te rusten op het pad.

We kwamen in Vahrn, een dorp vlak voor Brixen. We waren er getuige van hoe een oude man een aantal schooljongens wegjoeg, omdat die volgens hem te luidruchtig op straat waren. Hij vertelde ons trots dat hij veertig jaar onderwijservaring had, en wel wist hoe hij dit aan moest pakken. Enig inlevingsvermogen in de gedachtenwereld van lagere schoolkinderen die net uit school komen was ver te zoeken….

Iets verderop in het dorp was men bezig met graafwerkzaamheden onder een brug over de beek. De graafmachine doet hier gewoon zijn werk vanuit de beekbedding.

Vandaag is de winter voor ons nu echt voorbij. We hebben 53 dagen lang, elke dag opnieuw, van sneeuwklokjes kunnen genieten, maar vandaag was de eerste dag dat we er niet één zagen. Ook de kale boomtakken, die ons al die tijd begeleid hebben, zijn zowat voorbij. Veel bomen en struiken krijgen al hun groene bladeren of staan uitbundig te bloeien, zoals deze fruitboom, met daarnaast (niet op de foto) al een bloeiende magnolia. Maar goed, we zijn dan ook inmiddels onder de 600 meter hoogte gezakt, en het is al 27 maart.

In Brixen is veel te zien. Hier een hotel met een schildering van een bereden olifant erop.

Toen we net uit een eetgelegenheid kwamen, sprak een Duits echtpaar Christine aan. Zijn jullie niet die voetreizigers naar Rome? Zij hadden acht dagen eerder in hetzelfde Gasthof in Biberwier overnacht als wij, op doorreis naar het Gardameer, en ze waren nu op de terugweg naar Duitsland. Wat is de wereld dan weer klein (of zijn wij inmiddels zo bekend….).

We spraken elkaar nog even, en gingen toen verder met de stad kort bekijken. Hieronder de Hofburg, het bisschoppelijke paleis van ouds.

Dit is het raadhuis met omliggende gebouwen.

Boven de buitenkant van de Dom. Hier kwamen we het Duitse echtpaar opnieuw tegen. De onderste foto toont het orgel.

Aan de Dom is een kloostergang vastgebouwd, net als bij de Dom in Utrecht. Hier in Brixen zijn er prachtige fresco’s aan het plafond en op de muren van de kloostergang te zien, zie de onderstaande drie foto’s.

De hoge toren is van de stads parochiekerk die naast de Dom staat, de kortere witte toren is een oude stadspoort.

Nadat we de stad uit waren gegaan, liepen we langs de Eisack verder naar ons hotel in Schrambach. Net toen we op een bankje wilden uitrusten, sprak ons een oudere wandelaar aan die achter ons aan liep. Hij had de logo’s van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome achterop onze rugzakken gezien. Hij vertelde in haperend Duits dat hij drie keer naar Santiago was gelopen. Toen Jelle hem in haperend Italiaans vertelde over onze reis, was zijn dag helemaal goed. Hij schudde onze hand en wenste ons alle goeds toe.

Onderweg nog even een blik op dit kerkje, met op de achtergrond de zo karakteristieke steile pieken van de Dolomieten.