Een etmaal in Hessen

Dag 25 - zondag 26 februari 2023

Worms - Viernheim 

Gelopen: 23,4 km

Totaal gelopen: 555 km

Nog te lopen: 1515 km

Worms, waar wij overnachtten, staat ook bekend als de stad van de Nibelungen. Een groot deel van dit middeleeuwse heldenepos, dat deels is gebaseerd op de tijd van de grote volksverhuizingen aan het einde van het Romeinse rijk, speelt zich af in Worms.

Wij sliepen in een hotel aan de oever van de Rijn, das alte Ruderhaus. Tijdens het ontbijt scheerde het zonlicht even over het rustige water van de Rijn en leek het wel of we de in de Rijn geworpen schat van de Nibelungen zagen schitteren.

 Het Nibelungenlied is prachtige poëzie, maar het verloop van het verhaal is ijskoud met bedrog, verraad, moord, eerwraak en fatalisme die hoogtij vieren. Het was buiten even koud en kil toen onze wandeling begon. Als eerste gingen we de Rijn over via de Nibelungenbrug, zie de foto hieronder.

Op de hoge brug was het letterlijk nog een graadje erger, met een temperatuur rond het vriespunt en een straffe noordoostenwind met windkracht 4. Aan de overkant lag Hessen, de derde Duitse deelstaat die we doorgaan. Dat zal maar één etmaal duren, want morgen gaan we Baden-Württemberg binnen.

De temperatuur zou vandaag niet boven de 3 graden uitkomen. De ijzig koude wind werd deels goedgemaakt door de rijke fauna die we het eerste uur langs de Rijndijk zagen: witte en gewone reigers, reeën, enorme hazen, een vos.

Ergens halverwege stond een halfopen stenen schuilhuisje op de dijk. Zulke plaatsen worden binnen vaak “geïllustreerd” met schunnige teksten, en dit huisje is daarop geen uitzondering, maar hier is duidelijk een gymnasiast aan het werk geweest, met dit magische palindroom: van voor naar achter, van onder naar boven en omgekeerd, je leest steeds dezelfde tekst, die zoiets betekent als de zaaier - op het veld - houdt vast - door zijn arbeid - de wielen.

Na ruim een uur in de harde wind draaide onze route van richting, en liepen we niet meer in het open veld maar zwakten bomen en gebouwen de wind af. We liepen langs een groot chemisch complex van BASF richting Lampertheim. Bij een oude zijtak van de Rijn, de Lampertheimer Altrhein, stond deze ooievaar.

In het centrum van Lampertheim stonden deze magnoliaknoppen al op uitspringen. Heel bijzonder, zo eind februari.

Hier een beeldengroep die een aspergefamilie voorstelt. We zouden Lampertheim via de aspergeweg verlaten, en inderdaad, langs de weg lagen aspergebedden.

Omdat het zo koud was, en we al twee uur onderweg waren, maakten we dankbaar gebruik van de grote gele M, waar we in een uur weer helemaal op temperatuur kwamen en we de gelegenheid namen om alvast de warme maaltijd te nemen in plaats van onze lunch buiten op een bank bibberend te moeten eten.

Even buiten Lampertheim kwamen we in een groot bosgebied, en waren we verlost van de wind, die overigens wel aan het afnemen was. Het bos biedt soms ook uitdagingen voor pakezels zoals wij: gaan we er overheen of onderdoor?

Twee uur achter elkaar lopen zonder te rusten vonden we niet verstandig, dus bood een omgevallen boomstam een natuurlijk bankje voor ons. We hoorden het kloppen van een specht, en na wat turen vonden we deze grote bonte specht.

In het hotel werden we heel vriendelijk ontvangen met warme thee, en op onze kamer zagen we het kunstwerk van een creatief kamermeisje: de handdoeken gevouwen in de vorm van twee zwanen. Erg knap en kunstig!