Herten, herten en nog eens herten

Dag 23 - vrijdag 24 februari 2023

Undenheim - Osthofen

Gelopen: 22,3 km

Totaal gelopen: 515 km

Nog te lopen: 1551 km

Vol goede moed vertrokken we vanuit ons hotel, in een vrijwel rechte lijn naar het zuiden. Na 3 km staken we nog een keer de Selz over. We houden goede herinneringen aan de afgelopen twee dagen langs dit mooie stukje natuur.

Het landschap voor vandaag was heel anders: grote, uitgestrekte weilanden en akkers die nog kaal en zwart waren, na het omploegen. Deze velden lagen op een licht glooiend terrein, waarover je kilometers ver kunt kijken. Hier heeft de ruilverkaveling  en schaalvergroting genadeloos toegeslagen. 

Dit landschap werd afgewisseld door percelen wijnstokken, die nog helemaal kaal waren. Her en der waren wijnboeren bezig om te snoeien en op te binden: precies één tak per wijnstok blijft over om verder te groeien.

Onverwacht zagen we aan de horizon, bij een boom, een groep van zeven herten staan. De afstand zal wel een vijfhonderd meter geweest zijn, maar het lukte goed hen te fotograferen. Toen we een bocht omgingen, nog steeds op een zelfde grote afstand, nam het hele zevental de benen.

Iets verderop vloog onverwachts een fazant op. We liepen hier langs een van de zeldzame hagen in het landschap, dat langs een smal watertje lag. Het pad was heerlijk zacht voor de voeten, net een hoogpolig tapijt.

Alleen waren onze schoenen een halve kilo zwaarder geworden, en een eigenaar van hoogpolig tapijt zou ons met onze modderpoten vol afschuw hebben weggejaagd.

Weer verder zagen we een nog grotere groep herten.

En hier nog een.

Beide groepen, ook hier weer een halve kilometer van ons vandaan, namen de benen en kwamen verderop bij elkaar, in totaal wel dertig dieren. We voelden ons toch enigszins bezwaard dat al die dieren bij onze passage vluchtten, maar wij hebben het landschap niet zo kaal en leeg achtergelaten…
 

Vlak bij een wijngaard troffen we deze wegwijzer. We zijn toch niet op het verkeerde pad beland? Voor de wegwijzer stond een bankje waar we even rustten. Net toen we weg wilden gaan kwam de eigenaar van het bouwsel aan, op de fiets, met een emmer compost. Het bleek dat hij hier een strook kreupelhout van niet meer dan twee meter breed maar honderd meter lang, gebruikte voor wat? We denken voor zijn plezier, om een mooi plekje te hebben. Het leek er niet op dat hij dit als volkstuin gebruikte.
 

In Dorn-Dürkheim bood de dug-out van de plaatselijke voetbalclub een uitstekende plek voor onze rust en lunch tussen de twee wedstrijdhelften van vandaag. De tribune aan de overkant van het veld lijkt leeg, maar we weten die virtueel bezet met de trouwe volgers van ons weblog. Dank jullie wel voor jullie voortdurende steun!

En hier alweer een groep herten, en niet de laatste van vandaag.

Hoewel de wijnstokken hier nog kaal zijn, is de ondergrond al volop in bloei.

Bechtheim is een bijzonder aardig wijnplaatsje. 

In het dorp staat de Sint Lambertus basiliek uit de elfde eeuw. Oorspronkelijk hoorde de kerk en de plaats toe aan de bisschoppen van Luik, hier ver vandaan. Lambertus was een bisschop van Maastricht die in 705 in Luik vermoord werd en daar begraven en vereerd werd. Rond 1700 werd deze kerk door zowel de katholieken (in het hoogkoor) en de evangelischen gebruikt, gescheiden door een ijzeren hek. 

Deze ruim 3 ton zware steen uit de Romeinse tijd kwam boven de grond na een brand in een woonhuis.

Tussen Bechtheim en Osthofen volgden we de Lutherweg, maar dan in de omgekeerde richting als Maarten Luther mogelijk in 1521 gevolgd heeft, op de vlucht naar de Wartburg. Over Luther morgen meer.