Langs de Via Emilia

Dag 70 - woensdag 12 april 2023

Castelfranco Emilia - Anzola dell’Emilia

Gelopen: 19,5 km

Totaal gelopen: 1563 km

Nog te lopen: 556 km

Vandaag konden we genieten van een wat kortere etappe. Het hotel waaruit we vertrokken, en het hotel waar we nu zijn, liggen beiden aan de Via Emilia. Van oorsprong is dat een kaarsrechte Romeinse weg, die door de Povlakte loopt tussen Rimini en Piacenza. De weg is aangelegd in 187 voor Christus door de Romeinse Consul Marcus Aemilius Lepidus. Hij diende om de Povlakte te controleren, die zo’n 30 jaar eerder door de Romeinen was veroverd maar door de inval van Hannibal afvallig was geworden. Langs de weg kregen Romeinse kolonisten stukken land, en zo werd de Povlakte een betrouwbare voedselbron voor het groeiende Romeinse rijk.

Tegenwoordig is deze weg een drukke verkeersader, en daarom liepen we grotendeels parallel aan deze weg.

Hieronder een verdroogde druiventros. Jammer dat niemand die geplukt heeft.

Dit is een roze variant van de blauwe regen.

Hieronder een impressie van het landschap waardoor we liepen.

Tijdens een rustpauze viel ons oog op dit onmogelijke bloemetje; de doorsnede van de bloem is niet groter dan 2 millimeter.

En deze is groter, even groot als een paardenbloem, maar uiteraard is het geen paardenbloem.

We passeerden de kerk van Santa Maria in Strada. Dit is oorspronkelijk een abdijkerk uit het jaar 994, maar het huidige gebouw dateert uit het einde van de 18e eeuw. Doordat er werkzaamheden plaatsvonden konden we er niet in.

Omdat ons hotel net buiten de bebouwde kom ligt, en nogal ver van restaurants, besloten we een warme lunch te nemen en ‘s avonds brood te eten dat we in de supermarkt haalden. Voor de prijs hoef je het niet te laten: voor 13 euro per persoon een voorgerecht, hoofdgerecht, drankje en koffie. Daarenboven kregen we gratis pizzastukken erbij. We konden beiden al niet het voorgerecht, penne, op. Het lukte Jelle net het hoofdgerecht, Caprese (tomaten met mozzarella) op te krijgen, maar Christine worstelt hier met een insalatone. Ja, je moet wel weten dat “one” aan het eind van een woord op iets heel groots duidt in het Italiaans. Ze had beter een insalatino kunnen vragen, maar die stond niet op de kaart….