Middeleeuwse sporen

Dag 69 - dinsdag 11 april 2023

Sorbara - Castelfranco Emilia 

Gelopen: 28,1 km

Totaal gelopen: 1543 km

Nog te lopen: 575 km

Vandaag was de eerste dag dat we ons wat verslapen hebben, al is het maar met 25 minuten. Wellicht zaten de lange afstanden van de afgelopen dagen ons nog in de benen. Met vandaag erbij, hebben we de afgelopen tien dagen maar één keer onder onze gemiddelde afstand van 22 km per dag gelopen. Soms was dat gepland, maar een paar keer, waaronder het paasweekend, doordat we niet veel keuze voor overnachten hadden.

Dat beantwoord de reactie van Rick en Ria van gister: inderdaad hebben we de afgelopen tien dagen een dag ingelopen op ons schema.

Verder verloor Jelle vanmorgen de nagel van zijn rechter grote teen. Die teen had hij op 3 februari in Amerongen tegen een douchebakhoek gestoten, de nagel was blauw geworden en heeft nu na ruim twee maanden losgelaten. Hopelijk groeit er weer een nieuwe, maar dat is een kwestie van lange adem.

De eerste verrassing onderweg was nog in Sorbara, ons vertrekpunt. Hier staat een bijna duizend jaar oude kerk, gesticht door Mathilde van Canossa, waarover we een paar dagen geleden al schreven. Op 2 juli 1084 versloeg zij hier de Duitse keizer Hendrik IV, in het kader van de investituurstrijd tussen keizer en paus. Volgens het verhaal hadden de Duitsers te veel Lambrusco gedronken en verloren ze daardoor de strijd.

De buitenkant van de kerk is origineel, en binnen zijn de romaanse bogen nog goed te zien, al zijn die later versierd, zie de foto hieronder.

Er hangt ook een mooi geborduurd parochiekleed.

Toen we in de kerk waren, waren daar ook de koster en een oude dorpsbewoner. De koster vertelde ons van de geschiedenis van het gebouw. Hij toonde ons ook een luik in de bodem, dat hij optrok. Daaronder zag je de vloer zoals die daar in het jaar 1000 een meter dieper lag. In die tijd waren de rivieren nog niet bedijkt, en hier in Sorbara waren jaarlijks overstromingen van de dichtbij gelegen rivieren Secchia en Panaro. Die overstromingen verhoogden geleidelijk de kleilaag, waardoor de vloer van de kerk geregeld aangepast moest worden.

Hierboven de buitenkant van de kerk. Jelle praat hier nog met de oude dorpsbewoner. Die vertelde dat toen hij als jongen hier kwam wonen, er maar 600 inwoners waren, en nu 5000. Hij liet ook vol trots het stuk ham zien, dat hij net op de markt tegenover de kerk gekocht had, het kostte maar 12 Euro. Op de foto pakt hij het net uit.

Wij gingen verder naar Bastiglia, en vandaar langs een kanaal naar Bomporto. In dat dorp was deze grappige tekening op een muur geschilderd.

Hierna volgden we een aantal kilometer de dijk van de Panaro, net als de Secchia zeer kronkelig, en ook een zijrivier van de Po. Hieronder zie je de hoge dijk met veel boterbloemen, en in de diepte de Panaro.

Onderweg gingen we via een tunnel onder een provinciale weg door. Het nut van de verkeerslichten aan beide kanten van de tunnel ontging ons, want beide kanten geven voortdurend groen licht, en er zijn geen drukknoppen of detectielussen.

In een parkje in Nonantola aten we onze boterham op. Het gras tegenover de bank was wit van de madeliefjes.

Nonantola was een verrassing voor ons. In het centrum staan hier een aantal zeer oude gebouwen. Het gebouw links is nog nieuw, pas uit de 14e eeuw, het kerkje van Santa Filomena dat er naast staat, is uit de 9e eeuw.

Het hoogtepunt van de stad is wel de (benedictijnse) abdijkerk van Sint Silvester. De abdij is in het jaar 752 gesticht door Sint Anselmus, die eerder hertog van Friuli was, en de grond kreeg van zijn zwager, de koning van de Langobarden. Hij is 80 jaar geworden en was een tijdgenoot van Karel de Grote (die hier ook nog wat documenten gesigneerd heeft).

Boven de buitenkant en het grote portaal, onder het romaanse interieur.

Er is één goed bewaard fresco te zien.

De crypte wordt gesteund door een groot aantal pilaren.

In de crypte staat deze schrijn met de beenderen van maar liefst zes heiligen: vier martelaren uit de periode rond het jaar 300, en botten van de Anselmus, de stichter van de abdij, en van paus Adrianus III, die in deze omgeving in het jaar 885 stierf onderweg naar Worms, waarheen de Frankische Keizer Karel III de Dikke hem ontboden had. Dat is heel anders dan Luthers reis naar Worms, waarbij overigens ook een keizer Karel betrokken was, en wel Karel V. Het is voor ons al weer lang geleden dat we in Worms waren….

Verder staat hier de schrijn met schedel en andere beenderen van paus Sylvester I, die paus was tussen 314 en 335, de periode waarin keizer Constantijn de Grote gedoopt werd. Hij werd heilig verklaard, met feestdag 31 december, zijn sterfdag (daarom noemen Duitstaligen oudejaarsavond Silvesteravond). Zijn beenderen zouden in 756 vanuit Rome hierheen zijn overgebracht, ter verhoging van de status van de abdij.

We verlieten nu de stad. Op straat, voor het hek van een tuin, groeit deze cactus.

Het werd intussen heet, 21 graden, volop zon en paden zonder schaduw. Dat maakte ons dorstig en behoeftig naar schaduw. Deze vonden we in het park van Villa Sorra. Dat is een barokke, 17e eeuwse villa met romantische tuinen. Hij diende ook als decor voor de laatste, beruchte film van Pasolini uit 1975: de 120 dagen van Sodom.

Boven een populierenlaan in het park, onder de buitenkant van de Villa, die gerestaureerd wordt.

Een van de romantische bruggen in het park.

Deze mooie blauwe bloemen groeiden aan de overkant van een gracht, helaas konden we geen close-up maken maar wel een foto met telelens.

Niet veel later kwamen we in Panzano. Hier staat een groot ommuurd kasteel dat destijds als buitenverblijf van de invloedrijke familie Malvasia uit Bologna diende.

Hier staat ook al meer dan duizend jaar een kerk, maar de huidige, hieronder afgebeeld, is van 1908.

Het was vandaag een lange dag, maar we hebben veel gezien en genoten.