Terug naar huis?

Dag 10 - zaterdag 11 februari 2023

Repelen - Uerdingen

Gelopen: 21,5 km

Totaal gelopen: 213 km

Nog te lopen: 1844 km

We hebben een hete nacht gehad. In een Romantik-Hotel denk je daarbij misschien aan wat anders, maar het was letterlijk heet. Zonder dekbed slapen is te koud, maar het donzen dekbed was zo warm, dat we ‘s nachts geregeld het dekbed moesten optillen om de warmte af te voeren. Dat is niet bevorderlijk voor de nachtrust, maar we hadden geen keuze. Met lichte hoofdpijn stonden we op.

Het ontbijt was grotendeels oké, maar prijzig: 16 € per persoon en daar bovenop 3 € per persoon voor het drinken bij het ontbijt. Dat hebben we nog nooit meegemaakt, toeslag voor koffie en thee bij het ontbijt. Voor de hoge prijs krijg je dan wel zalm bij het ontbijt, maar we hadden liever een lagere prijs zonder zalm. Gisteren in Wesel hadden we nog een prima ontbijt voor 5 € per persoon.

Dieptepunt was de aardbeienyoghurt. Begerig schepten we die in een schaaltje, en deden er nog wat vruchtjes uit de schaal ernaast bij. Christine had als eerste in de gaten dat er wat mee aan de hand was. Nadat je de opscheplepel optilde zakte de yoghurt in. De eerste hap yoghurt gaf een prikkelend gevoel op de tong in plaats van de verwachte zachte smaak. Jelle bevestigde dat. Nadere visuele inspectie toonde aan dat er kleine luchtbelletjes zichtbaar waren die zich opwaarts door de yoghurt verplaatsten. We kregen sterk de indruk dat de boel aan het gisten was. We hebben toen maar de er nog bovenop liggende vruchtjes zorgvuldig uitgevist en opgegeten, en de yoghurt laten staan. Tot op heden gelukkig geen darmklachten gehad.

Met die achtergrond vertrokken we. Gisteren hadden we een kort stukje van de route afgesneden om sneller bij het hotel te zijn. Al napratend over het gebeurde lette Jelle niet goed op en koos het pad langs de Moersbach in noordelijke richting, totdat Christine opmerkte dat we op een zekere plek gister ook al hadden gelopen. We hadden dus in de richting van ons huis in plaats van Rome gelopen. Deze vergissing betekende 1,8 km extra, maar gelukkig was Christine vergevingsgezind.

Sommige honden worden hier honds behandeld, zoals dit bord aangeeft.

Langs de Moersbach zagen we de eerste knoppen met bladeren al uitkomen, zie de bovenste foto. De foto hieronder toont een struik die nog verder is, en midden-boven is al een vogelnestje te zien (maar dat kan natuurlijk ook vorig jaar door een vakbekwame vogel gemaakt zijn).

De Moersbach lijdt uiteraard door Moers. Met de spreuk hieronder, op de protestantse kerk in Moers, kunnen wij van harte instemmen. 

Iets verderop in het park bij het kasteel stond een informatie-paneel over de donkere oorlogstijd in Moers. Onze prins Maurits had het graafschap ooit geërfd, maar na de kinderloze dood van stadhouder Willem III in 1702 kwam het toe aan Pruisen en kwam zo later onder keizerlijk bestuur. Na de eerste Wereldoorlog was het gebied tot 1926 bezet door de Belgen.  Men bleef hier echter sterk gehecht aan het Keizerrijk, en zo ontstond een voedingsbodem voor sterk nationalisme. De nazi’s hadden hier een bijzonder grote aanhang, en hun macht werd alleen wat getemperd doordat in het noorden van het graafschap veel katholieken woonden die op hun traditionele katholieke partijen bleven stemmen. In dit gitzwarte bolwerk heeft veel narigheid plaatsgevonden.

Het paneel meldt ook dat de regio in 1945 door de Amerikanen bevrijd werd. Let op het woord “bevrijd”. Een goede Duitse collega van Jelle, Jan-Uwe, vertelde dat in het Duitse onderwijs vaak nog lang werd gesproken over bezetting in plaats van bevrijding. Dat komt omdat er na de oorlog niet echt een zuivering van leerkrachten heeft plaatsgevonden, en dat pas na de pensionering van deze met het zwarte gif geïndoctrineerde leerkrachten verandering te weeg bracht.

Wij vervolgden onze tocht langs de Moersbach, hier gefotografeerd vlak bij het Van der Valk hotel (inderdaad, de bekende toekan vliegt ook hier).

Bij het dorpje Vennikel aten we onze lunch op een bankje in het bos. Dit roodborstje keek ons voortdurend aan en bleef in de buurt scharrelen.

Na Vennikel komt de Elfrather See, nu een mooi natuurgebied waar al intensief door sportboten op geroeid werd.

Hier ook weer een eersteling in bloei. Wie weet wat voor plant het is, mag het zeggen.

In Uerdingen aangekomen liepen we eerst door een volkstuincomplex, waar deze glazen bol een goede gelegenheid bood om ons beiden tegelijk te fotograferen.

Na de volkstuinen kwamen we in een groot stadspark dat ook als arboretum dienst deed. Hier heeft een schoolklas op de grond de omtrek-contouren van de Generaal Sherman Sequoiaboom uit Californië aangebracht. Het kleine boompje in het midden zal nog eeuwen nodig hebben om deze omvang te bereiken, maar het begin is er.

Wij zijn gelukkig in ons hotel aangekomen in plaats van thuis, en zien uit naar de volgende 89 dagen. Iedereen een goede zondag toegewenst.